Γιατί δεν μίλησε; Γιατί δεν έφυγε; Γιατί συνέχισε να μένει, να υπομένει; Γιατί δεν τον κατήγγειλε; Είναι απορίες που ακούγονται συχνά όταν έρθει στο φως κάποια περίπτωση παρενόχλησης, κακοποίησης ή γυναικοκτονίας. Ορισμένοι, χωρίς να ερυθριούν, τις ξεστομίζουν διαιωνίζοντας ουσιαστικά τον φρικτό κύκλο της έμφυλης βίας και ενοχοποιώντας -υπογείως- το θύμα. Μάλλον, έτσι είναι πιο βολικό.

Δεν είναι, όμως, πάντα εύκολο να μιλήσεις, να φύγεις, να καταγγείλεις. Ο φόβος και η ντροπή -βαθιά ριζωμένα- ορθώνουν συχνά ανυπέρβλητα εμπόδια. Καμιά φορά ακόμα και να το πράξεις, η φωνή σου δεν ακούγεται (ή καταπνίγεται μέσα σε γελοίες δικαιολογίες).

«Ήμουν 10. Ήταν ο γκόμενος της μάνας μου (60 πλας). Αυτή για ψώνια. "Έλα να σου τρίψω την πλατούλα". Άρχισα να κλωτσάω και με άφησε. "Μαμά, ο Παναγιώτης μού έκανε αυτό". Αστεράκια από το χαστούκι. "Σκάσε. Χάρη σε αυτόν τον άνθρωπο ζούμε"».

Εδώ και λίγες μέρες τρεντάρει στο X το hashtag #Η_πρωτη_φορα_που_με_παρενοχλησε_αντρας. Κάτω από αυτό γυναίκες ανοίγουν την καρδιά τους, τα στόματά τους, τις ψυχές τους και εξομολογούνται. Και οι ιστορίες τους -όπως αυτή πιο πάνω- φέρνουν δάκρυα στα μάτια. Είναι ιστορίες που προκαλούν οργή, αφήνοντάς μας «ξεγυμνωμένους» να αναρωτιόμαστε πόσο έχουμε αποτύχει – η αποτυχία είναι δεδομένη, παραμένει σε διαπραγμάτευση μόνο το μέγεθός της.

Αρκεί μόνο να πούμε πως στις πλείστες περιπτώσεις οι μαρτυρίες αφορούν μικρά παιδιά ή έφηβες κοπέλες. Οι δε, θύτες είναι άνδρες μεγαλύτερης ηλικίας, συχνά συγγενείς, οικογενειακοί φίλοι ή δάσκαλοι.

Οι ιστορίες αυτές είναι εν τέλει μια εξαιρετική αποτύπωση της κοινωνίας μας. Μιας κοινωνίας που ενδύεται φιλελεύθερους μανδύες, παραμένοντας στον πυρήνα της βαθιά πατριαρχική. Μιας κοινωνίας που κρύβει τα «σκουπίδια» της κάτω από το χαλάκι για να νιώσει έτσι καλύτερα για την κατάντιά της. Μιας κοινωνίας που γυρνά αλλού το βλέμμα, αποποιούμενη τις βαριές ευθύνες που τη βαραίνουν. Μιας κοινωνίας που φοβάται να κοιταχθεί στον καθρέφτη γιατί έχει ομοιάσει στο «τέρας».

«Η πρώτη φορά που με παρενόχλησε άντρας» σε έναν χείμαρρο εξομολογήσεων – γροθιά στο στομάχι. Διαβάστε τις. Και μετά ας κοιταχθούμε όλοι στον καθρέφτη.


«Πρώτη φορά ήμουν 7, ενδιάμεσα δεν υπάρχει αριθμός. Φόβος κι αηδία για το ανδρικό σώμα. Για να το ξεπεράσεις αυτό και να αποκτήσεις φυσιολογική σεξουαλική ζωή θέλει αγώνα που η καθεμία μας μόνο ξέρει για τον εαυτό της πόσος ήταν ή είναι».

«Καλοκαίρι στη Σκιάθο, 11 χρονών. Βρέθηκα μεσημέρι μόνη στην παραλία απέναντι από το σπίτι που νοικιάζαμε. Με πλησίασε ένας πάνω από 50. Μού μιλούσε για ταξίδια, ήταν ναυτικός. Με θώπευσε στο στήθος και στους μηρούς. Πρώτη φορά μιλάω γι’ αυτό».

«Ήταν ξάδερφος της μάνας μου. Μέσα στο αυτοκίνητο, λέγοντάς μου, "πιάσε να δεις πόσο μούσκεμα είμαι" ενώ η κόρη του, 5 ετών, ήταν μαζί. Εγώ ήμουν 12».

«Η πρώτη μου σεξουαλική επαφή καταγράφηκε σαν βιασμός. Δεν υπήρξε δεύτερη και έχουν περάσει 10 χρόνια. (Χθες, το έσβησα, κοινώς κώλωσα, σήμερα όχι)».

«Ήμουν σε σχέση από τα 18 έως τα 24. Όταν δεν ήθελα σεξ, αυτός ήθελε κι εγώ "έπρεπε" να κάθομαι, γιατί είχα "υποχρέωση" ως κοπέλα του να τον ξεκαυλώνω, έλεγε. Άνοιγα τα πόδια και πήδαγε ένα ακίνητο κορμί. Μετά, φρόντιζε να μου πει πόσο “ξενέρωτη” ήμουν. Πέρασαν σχεδόν είκοσι χρόνια για να καταλάβω ότι αυτά ΗΤΑΝ βιασμοί. Άλλα τόσα χρόνια έκανα να μπορέσω να απολαμβάνω το σεξ χωρίς να νοιώθω "ξενέρωτη". Αυτή ήταν η πρώτη φορά που με βίασε άντρας... Η πρώτη φορά που με παρενόχλησε είναι γραμμένη σε άλλο ποστ... Μάθετε στα αγόρια σας να σέβονται το “όχι” και στα κορίτσια σας να μιλάνε. Τότε έπρεπε να τους είχα καταγγείλει όλους».

«Στα 13. Μαθηματικός. Με σήκωνε επίτηδες όλη την ώρα στον πίνακα σχολιάζοντας τον κώλο μου απευθυνόμενος στα “αγοράκια” όπως έλεγε της τάξης. Είχε κάνει το ίδιο σε πολλά κορίτσια. Αγκαλιά σε όσες έγραψαν και σε όσες ακόμα δεν μπορούν».

«Ήμουν 10 ή 11 χρόνων και ήταν ο νονός μου, γύρω στα 70 εκείνος τότε. Τη δεύτερη φορά ήμουν 12, εκείνος κάπου ανάμεσα 55 με 60 και πεθερός του θείου μου! Υπεράνω πάσης υποψίας και μέσα στην οικογένεια και τα δύο καθάρματα».

«Ήταν ο διευθυντής του δημοτικού στην τρίτη δημοτικού. Ανέβηκε πάνω μου και τριβόταν. Πήγα και το είπα στην υποδιευθύντρια που ήταν η γυναίκα του. Ναι, δεν έγινε κάτι».

«Είναι κάτι που δεν θέλω να θυμάμαι. Ίσως να ήμουν και 6-7 χρόνων. Η δεύτερη στα 14, καθηγητής μου. Η τρίτη στα 18, καθηγητής μου. Στα 22 διευθυντής στην εργασία μου, στα 24 γιατρός».

«Ο άνδρας της αδελφής της μάνας μου... Από τα 10 ώς τα 12. Γλωσσόφιλα και θωπεία. Τα καλοκαιρινά μπάνια, όπου μας συνόδευε παιδιά κι ανιψιά, εφιάλτης. Το χειρότερο είναι ότι δεν με πίστεψε η μάνα μου, όταν αργότερα τόλμησα να το πω».

«Στο σπίτι συγγενικά πρόσωπα, στο σχολείο δάσκαλοι, συμμαθητές, στον αθλητισμό προπονητές, στη δουλειά εργοδότες, στην διασκέδαση τα μαγκά.κια, στον δρόμο, στο σούπερ μάρκετ, στα ΜΜΜ, έξω από την πόρτα του σπιτιού μας. Νιώθετε άραγε την αηδία;».

«Το συγκλονιστικό δεν είναι αυτά που εξομολογούνται τα θύματα, γιατί, αν έχεις μια επαφή με την πραγματικότητα, σου είναι γνωστά ή σου έχουν συμβεί κι εσένα.Είναι το ότι υπάρχουν "μάγκες" που χλευάζουν αντί να το βουλώσουν». 


Παρότι η πλειοψηφία των μαρτυριών προέρχεται από γυναίκες, κάτω από το εν λόγω hashtag κατέθεσαν τις δικές τους ιστορίες και άνδρες, οι οποίοι βίωσαν παρενόχληση από άλλο άνδρα. Γιατί η μάστιγα της (σεξουαλικής, λεκτικής και άλλης) κακοποίησης δεν γνωρίζει φύλα παρά μόνο «ευάλωτες» υπάρξεις και θύτες.

Στο X μπορείτε -αν αντέχετε- να διαβάσετε και άλλες ιστορίες.