Ανήκω σε αυτή τη γενιά που δεν είναι το ίδιο οπορτουνιστική με την προηγούμενη επειδή ξέρει ότι δεν αρκεί να είσαι εσύ καλά όταν ο διπλανός σου δεν είναι.

Έχουν γραφτεί πολλά και ειπωθεί άλλα τόσα για την εκλογή του Αλέξη Τσίπρα. Από μεγαλοστομίες και παιάνες για τη νίκη της ριζοσπαστικής αριστεράς επί τον δαίμονα του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού, μέχρι πρόωρες νεκρολογίες και ικριώματα εξανδραποδισμού. Σε μια κυβέρνηση που κλείνει μόλις μια βδομάδα στην εξουσία, σοφότερη πράξη όλων είναι η ψυχραιμία και οι θετικές προσδοκίες, χωρίς να χρειάζεται να μεταμορφωθεί κανείς ούτε σε groupie του Βαρουφάκη, ούτε και να περιμένει θαύματα.

Βλέποντας σήμερα τον Αλέξη Τσίπρα να καταφτάνει στην πρώτη του επίσκεψη ως πρωθυπουργός στην Κύπρο, αναλογίστηκα την ηλικιακή του ιδιαιτερότητα. Μιλάμε για έναν νέο άνδρα στα 40 του χρόνια που όχι μόνο δεν κατάγεται από το Μητσοτακο-παπανδρεο-καραμανλέικο αλλά κι έχει ανεβάσει το ΣΥΡΙΖΑ από τα χαμηλά μονοψήφια ποσοστά του σε πρώτο κόμμα διεκδικώντας επιτυχώς την πρωθυπουργία της χώρας. Είναι ένα ιστορικό γεγονός για την Ελλάδα και συγχρόνως, κάτι σχεδόν εξωγήινο για τα πολιτικά δεδομένα της Κύπρου.

Στο ίδιο τηλεοπτικό πλάνο και δίπλα στον Τσίπρα, ο Κύπριος Πρόεδρος Νίκος/Νίκαρος Αναστασιάδης, ετών 68. Όπως συμβαίνει με τα περισσότερα σοβαρά ζητήματα στην πολιτική σφαίρα της Κύπρου, το θέμα της ηλικίας των πολιτικών μας αντιπροσώπων δεν έχει συζητηθεί ποτέ αρκετά. Αντιθέτως, το εκλογικό σώμα έχει σχεδόν εξισώσει την εκπροσώπηση του με την εικόνα πολιτικών που στην πλειονότητα τους είναι γηραιότεροι. Στην απέναντι πλευρά του Ατλαντικού, ακόμα και οι αρχικές συζητήσεις για υποψηφιότητα της Χίλαρυ Κλίντον (ετών 67) στις επόμενες Αμερικανικές εκλογές χρωματίστηκαν από το ζήτημα της ηλικιακής της καταλληλόλητας. Το ενδιαφέρον βέβαια είναι ότι σε στατιστική έρευνα που έχει γίνει, το 69% της ηλικιακής ομάδας 18-29 από την οποία ζητήθηκε να μαντέψει την ηλικία της Χίλαρυ, την χαρακτήρησε πενηντάρα αν όχι νεότερη.

Εμείς στον Νίκο/Νίκαρο (και στον κάθε Νίκο που έχει περάσει από το κυπριακό πολιτικό στερέωμα είτε ως πρόεδρος, υπουργός ή βουλευτής), δώσαμε τόσες και τόσες ψήφους ανοχής ξεχνώντας ότι η ηλικία είναι ίσως και το μόνο χαρακτηριστικό που δεν μπορεί να αλλάξει επάνω τους (το ίδιο βέβαια μπορεί να ειπωθεί και για την διανοητική επάρκεια, αλλά γι’ αυτό ας μιλήσουμε κάποια άλλη στιγμή).

Ευρεία αντίληψη δεν σημαίνει twitter account και facebook αλλά κάτι πολύ πιο ουσιαστικό και διαπροσωπικό.

Θέλει μεγάλες αντοχές η σύγχρονη πολιτική ζωή. Είναι οι μακρές συναντήσεις, τα συνεχή ταξίδια, τα πολλαπλά ανοιχτά μέτωπα, οι διαπραγματεύσεις αλλά και οι γρήγοροι ρυθμοί με τους οποίους κινείται η παγκόσμια σφαίρα. Η πνευματική διαύγεια και οι άριστες φυσικές αντοχές που απαιτούνται από έναν πολιτικό ηγέτη είναι πέρα για πέρα σημαντικές προϋποθέσεις στην ανάληψη των καθηκόντων του. Ας μην ξεχνάμε ότι την φορά που περισσότερο από ποτέ άλλοτε χρειάστηκε η εμπειρία και η διαπραγματευτική δεινότητα του Νίκου Αναστασιάδη, εκείνος γύρισε με σταυρωμένα τα χέρια, ανέτοιμος να αντιδράσει, χωρίς να διαθέτει τα αντανακλαστικά που χρειαζόταν για να ανταποκριθεί στις ανάγκες του παιχνιδιού. Η ομάδα πίσω του, το ίδιο απροετοίμαστη, ντροπιαστικά λίγη και εγκληματικά ανεύθυνη για τις περιστάσεις.

Το δεύτερο και σημαντικότερο ζήτημα είναι ότι η σύγχρονη πολιτική έχει ανάγκη από ανθρώπους με ευρεία αντίληψη της εποχής. Ευρεία αντίληψη δεν σημαίνει twitter account και facebook αλλά κάτι πολύ πιο ουσιαστικό και διαπροσωπικό. Ένας από τους λόγους που οι πολιτικοί μας αντιπρόσωποι κομπλάρουν τόσο πολύ και δεν ξεχωρίζουν στο διεθνές περιβάλλον, είναι γιατί εκεί εκτίθενται ανεπανόρθωτα για την μεγάλη τους ανεπάρκεια. Οι πολιτικές τους προσεγγίσεις είναι ξεπερασμένες ακριβώς γιατί τους έχει προσπεράσει η εποχή τους. Δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν γιατί δεν διαθέτουν κανένα προσωπικό χάρισμα σ’ ένα πολιτικό σκηνικό εξαρτημένο από τις ανθρώπινες επαφές και την έξυπνη διπλωματία. Μετά λόγου γνώσεως είμαι πεπεισμένη πως η πολιτική μας μοίρα δεν θα ήταν τόσο απελπιστικά προεξοφλημένη αν διαθέταμε έστω και μετρημένους στο ένα χέρι πολιτικούς ή διπλωμάτες που να ήξεραν πως να κερδίζει κανείς στα σημεία.

Παρακολουθώντας το τελευταίο State of the Union address του Ομπάμα στο Αμερικανικό Κογκρέσο, αισθάνθηκα απέραντη θλίψη που κατάγομαι από μια χώρα που δεν θα ακούσει ποτέ έναν τέτοιο εύγλωττο και καθάριο λόγο, ούτε καν για να ζήσει το παραμύθι της πολιτικής αλλαγής -έστω και για λίγο.

Βέβαια, αυτό δεν σημαίνει ότι δίνω carte blanche στο αβαντάζ ηλικίας για τον ίδιο λόγο που δεν θα ψήφιζα ποτέ γυναίκα εξαιτίας και μόνο του ότι είναι γυναίκα. Έχω υπάρξει φοιτήτρια στο όχι και τόσο μακρινό παρελθόν για να θυμάμαι καλά την γελοιότητα των φοιτητικών παρατάξεων, και τα 20χρονα φερέφωνα της κομματικής σαθρότητας που μας οδήγησαν μαθηματικά σε αυτή την κατάντια.

Δεν είναι αυτοί οι νέοι και οι νέες που θέλω να δω να πολιτεύονται. Υπάρχουν αληθινά ευφυείς άνθρωποι εκεί έξω. Είναι λίγοι και είναι αυτοί που δεν θα είχαν ποτέ ως πρώτο τους ένστικτο να κατέβουν στην πολιτική όχι μόνο γιατί δεν τους το επιτρέπει η ακεραιότητα τους αλλά και γιατί τους εμποδίζει αυτό το κατεστημένο της μετριότητας που επιβιώνει σε τηλεοπτικά πλατό και ψαρεύει ψήφους σε γάμους και μνημόσυνα. Όπως λέει και μια φίλη, μόνο σε ανέκδοτο θα μπορούσε ποτέ ο πρόεδρος μιας Βουλής να λέγεται «Γιαννάκης».

Αυτούς τους ανθρώπους, τους αληθινά ευφυείς που εννοούν και ακούν και ομιλούν την αλήθεια χρειαζόμαστε. Κι αν ο Κυπριακός λαός τους γυρίσει την πλάτη δεν θα εκπλαγώ, τέτοιος δουλοπρεπής που είναι. Ας τους βρούμε όμως, και ας τους πείσουμε ότι αξίζει τον κόπο.