Όπως και κάθε μέρα. Όχι χαζοχαρούμενος, αυτό δεν το έχω όσο και αν το προσπάθησα στο παρελθόν, αλλά ουσιαστικά χαρούμενος. Έχω μια υπέροχη οικογένεια, δύο κουκλάρες κόρες και όλοι στον περίγυρό μου είναι υγιείς. Για φίλους και για τη δουλειά, δεν χρειάζεται να πω πολλά. Έχω τα φιλαράκια μου με τους οποίους βγαίνουμε για μπίρες συχνά κι αυτό αρκεί, ενώ και στη δουλειά μια χαρά κυλάνε οι μέρες και οι ώρες. Αν το γλέντησα χθες; Το ρολόι στον υπολογιστή έδειχνε 7 παρά κι εγώ ήμουν ακόμα στο γραφείο. Θα τα ‘κλεινα από ώρα για να πάω σπίτι, να σβήσουμε έστω τα κεράκια με τις μικρές, να πούμε μαζί το ‘happy birthday’, να τσιμπήσουμε κάτι με τους μερικούς που θα έρχονταν και να κάνουμε τον προβλεπόμενο χαβαλέ. Καθώς ετοιμαζόμουνα να κλείσω το κομπιούτερ είδα και πάλι στο facebook την φωτογραφία του Aylan. Και πάλι συγκλονίστηκα. Φορτίστηκα. Παλιά δεν εκφραζόμουν και τόσο. Ίσως γιατί σκεφτόμουν πως αυτά που γράφω μοιάζουν παράξενα -ακόμα και στα μάτια ορισμένων φίλων που υποτίθεται με ξέρουν καλά. Πολλές φορές σκέφτηκα πως δεν είμαι ο κανονικός που γράφει για μάππες, που δεν βγάζει selfies, που δεν κάνει check in σε μπαρ και σε παραλίες -τα κάνω κι αυτά, αλλά όχι συχνά. Δεν ξέρω γιατί, αλλά προτιμώ να εκφράζω το μέσα μου, να εκτονώνομαι λιγάκι διαφορετικά, ίσως πιο δημιουργικά -τουλάχιστον έτσι όπως εγώ το αντιλαμβάνομαι. Εξάλλου, αυτό απαιτεί και η δουλειά μας σε αρκετές περιπτώσεις. Ο λογιστής κάνει πράξεις, ο πλασιέ κατεβάζει κασόνια, ο αστυνομικός κόβει εξώδικα, ο τραπεζίτης μοιράζει λεφτά, ο κυβερνητικός εξυπηρετεί όλους τους υπόλοιπους. Η δική μας δουλειά θεωρώ πως μας προσφέρει τη δυνατότητα, σε καθημερινή βάση και πολύ πιο συχνά από τις «κανονικές» δουλειές, να κάνουμε κάτι πολύ πιο ουσιαστικό: να προσπαθούμε να επηρεάζουμε θετικά τον κόσμο με αυτά τα (ενίοτε παράξενα) που γράφουμε. Κι ας ακούμε κάποτε «Ρε, μα πιερώνουν σας για τις μαλακίες που γράφετε;». Έστω δυο ανθρώπους να αγγίξεις, να ευαισθητοποιήσεις, να προβληματίσεις, είναι σπουδαίο αυτό που κατάφερες. Γι’ αυτό και χθες προτίμησα να ξεκλέψω και πάλι λίγο από τον ποιοτικό χρόνο που θα περνούσα με τα παιδάκια μου, γι’ αυτό και καθυστέρησα να φύγω απ’ το γραφείο. Προτίμησα να εκτονώσω την αμηχανία και την θλίψη που μου προκαλούσε η εικόνα του νεκρού παιδιού. Κάνω share ξανά, λοιπόν, ένα σκίτσο επηρεασμένο από την συγκλονιστική φωτογραφία του Aylan και γράφω δυο κουβέντες, όχι για να κάνω επαναστάσεις και άλλες παπαριές, αλλά για να προβληματίσω έστω δυο ανθρώπους, έτσι ώστε την επόμενη φορά που θα έρθουμε (εγώ κι εσύ) αντιμέτωποι με πρόσφυγες, με μετανάστες ή απλώς με ένα παιδάκι που θέλει βοήθεια, οποιοδήποτε παιδάκι, να μην διστάσουμε να την προσφέρουμε. Εγώ θα το κάνω. «Θα πρέπει να καταλάβετε πως κανένας δεν βάζει τα παιδιά του σε μια βάρκα για να φύγει, παρά μόνο όταν το νερό γίνεται πιο ασφαλές από το έδαφος» έγραψε ο σομαλικής καταγωγής Βρετανός ποιητής Warsan Shire και το χρησιμοποίησε στη συνέχεια ο Κώστας Κωσταντίνου του Πολίτη σε ένα ωραίο κείμενο με τίτλο «Αν μπορούσαμε...». Πολύ λάθος να βλέπουμε θρησκείες, χρώματα, εθνικότητες, κοινωνικές τάξεις. Τον άνθρωπο να βλέπεις. Και να τον βλέπεις στα μάτια. Άκου την ιστορία του και θα δεις πως η ιστορία του δεν είναι όπως ενδεχομένως την έφτιαξες αρχικά στο μυαλό σου. Μάθε να ξεχωρίζεις τους καλούς από τους σκάρτους. Αυτό να είναι το κριτήριό σου. Ο θάνατος του Aylan είναι μια τεράστια ήττα για την ανθρωπότητα. Αυτό είναι. Αυτό που πρέπει να κάνουμε από δω και πέρα, εάν και εφόσον μας δοθεί η ευκαιρία, σε οποιαδήποτε φάση της ζωής μας, είναι να πείσουμε με έμπρακτο τρόπο τον κάθε πρόσφυγα, τον κάθε μετανάστη, τον κάθε άνθρωπο, τον κάθε Aylan πως υπάρχουν ακόμα άνθρωποι. Να τον κάνουμε να αισθανθεί τυχερός που είναι κι αυτός άνθρωπος. Σας ευχαριστώ όλους για τις ευχές!