Γράφει η Τατιάνα Ηρακλέους

Δεν πρέπει να είσαι ειδικός, ούτε εμπειρογνώμονας για να καταλάβεις κάτι πολύπλοκο και πολυσύνθετο. Αρκεί να ξέρεις να διαβάζεις… Ναι! Μόνο αυτό είναι αρκετό.

Έπρεπε να πεθάνεις για να γίνεις ο «Στυλιανός Κωνσταντίνου».

Έπρεπε να πεθάνεις για να σταματήσεις να είσαι μια «υπόθεση», ένας «αριθμός φακέλου ΧΧΧΧ», μια «καταγραφή στο έντυπο ΥΚΕ 122», που ταξίδευε άσκοπα από γραφείο σε γραφείο.

Αυτό όμως δεν γίνεται πάντα;

Μου πήρε 3 ολόκληρες μέρες να διαβάσω το πολύκροτο πόρισμα για σένα, τον Στυλιανό. Όχι λόγω της έκτασής του, αλλά για το περιεχόμενο. Παλεύω εδώ και 3 μέρες με δύσπνοια και τα χέρια μου τρέμουν. Δεν σε γνώρισα ποτέ, όμως 140 σελίδες ήταν αρκετές για να μην μπορώ να συγκρατήσω τα δάκρυά μου. Είμαι σίγουρη πως αν προλάβαινες να μεγαλώσεις, θα έσπαζες τον κύκλο βίας που «κληρονόμησες» χωρίς να το επιλέξεις. Δεν πρόλαβες όμως και όλοι εμείς που δεν ακούσαμε ποτέ πριν τ’ όνομά σου, κλαίμε για σένα, λες και σε ξέραμε.

Αλλεπάλληλες «καταγραφές», μέχρι την μοιραία 23η …

«9/9/2019 (καταχ. 18:19 ΧΧΧΧΧ) τίτλος: Αιφνίδιος Θάνατος

Στα πλαίσια διερεύνησης του αιφνίδιου/αφύσικου θανάτου του Στ., μετά από γραπτή συγκατάθεση του πατέρα του, παραλήφθηκαν από το σπίτι των γονέων του 1 ΔΟΚΟ με αρ. κάννης …, 1 ΔΟΚΟ με αρ. κάννης…, 1 ΔΟΚΟ με αρ. κάννης …, 1G3 με αρ. …, 1 ΔΟΚΟ με αρ. κάννης …, 1 ΔΟΚΟ με αρ. κάννης … και ένα σφραγισμένο κιβώτιο με 200 σφαίρες».

Στυλιανέ μου, ο θάνατός σου δεν ήταν «αιφνίδιος». Ήταν αργός και απίστευτα βασανιστικός, αλλά έπρεπε να πεθάνεις για να αποκαλύψεις τη γύμνια των πάντων. Ένας καθημερινός εφιάλτης που τον βίωνες ξύπνιος μέχρι που αποφάσισες να «αναλάβεις» εσύ, αφού καμιά υπηρεσία δεν μπόρεσε να δει πέραν από αυτό τον γαμημένο αριθμό που κόλλησαν πάνω στον «φάκελο» σου.

Έπρεπε να πεθάνεις για να συσταθεί η τελευταία «πολυθεματική» στις 11 Σεπτεμβρίου με στόχο τον περαιτέρω συντονισμό των ενεργειών των αρμόδιων υπηρεσιών «για την αποτελεσματικότερη διαχείριση της περίπτωσης, με γνώμονα το καλώς νοούμενο συμφέρον των παιδιών.»

Έπρεπε να πεθάνεις για να διαφανεί η «αδυναμία των γονιών να ασκήσουν το γονικό τους ρόλο καθώς και ο βαθμός επικινδυνότητας του πατέρα.»

Έπρεπε να πεθάνεις για να «μετρήσει» η «προηγούμενη βίαια συμπεριφορά του πατέρα καθώς και η αστάθεια της ψυχολογικής κατάστασης της συζύγου».

Η κα ΧΧΧΧ (σελ. 108)- που δεν σε είδε ποτέ, υποθέτω είναι η κυρία που στην ίδια σελίδα αναφέρει «ο πατέρας δεν φαινόταν κακός άνθρωπος, δεν ήταν ποτέ συνεργάσιμος, αλλά είχε το προφίλ του θύτη». Τι περιλαμβάνει το «προφίλ του θύτη» ακριβώς, αν δεν φαίνεται κακός άνθρωπος;

Φυσικά υπήρχε και μια «υπόσχεση» στη μέση, που ήταν -όπως φαίνεται- πιο αξιόπιστη από κάθε άλλο καταγραμμένο γεγονός… Σελ. 104 «Όσον αφορά τις σχέσεις του ζευγαριού, ο πατέρας ΥΠΟΣΧΕΘΗΚΕ ότι δεν θα ξανά κτυπούσε την γυναίκα του.»

Έπρεπε να πεθάνεις για να αναρωτηθούμε πόσες φορές πρέπει να πει κάποιος πως δεν θέλει να ζει και πόσες φορές πρέπει να δοκιμάσει να αφαιρέσει τη ζωή του…μέχρι να κάνει πράξη τα λόγια του…

2011 – ηλικία 7 χρονών: «Προέβη σε απόπειρες αυτοτραυματισμού με ψαλίδι», «Θέλω να αυτοκτονήσω, να πεθάνω»

2019 – ηλικία 15 χρονών: «…αποπειράθηκε να αυτοκτονήσει με πυροβόλο όπλο, γεγονός που ενώ η Αστυνομία γνώριζε δεν προέβησαν σε καμία εκτίμηση κινδύνου».

«Η ίδια ΛΚΥ δεν έκανε καμία επίσκεψη στο Γυμνάσιο που φοιτά ο Στ. ούτε προσπάθησε να τον πλησιάσει με οποιονδήποτε τρόπο παρότι οι αναφορές της εκπαιδευτικής ψυχολόγου για αυτοκτονικό ιδεασμό και την παραδοχή του ίδιου στην σύμβουλο του σχολείου ήταν ιδιαίτερα ανησυχητικές τόσο για την μητέρα, το σχολείο και τον Αστυνομικό Σταθμό».

Έπρεπε να πεθάνεις για μάθουμε για το δράμα που βίωνες… Σελ. 114 Λογοθεραπέυτρια και Συνοδός αναφέρθηκαν «στη βία που ασκούσε ο πατέρας στο Στυλιανό τόσο σωματική όσο και ψυχολογική σε ηλικία μόλις 6, 7 ,8 χρόνων και η λογοθεραπεύτρια επιβεβαίωσε ότι ο Στυλιανός της ανέφερε ότι ο πατέρας σκότωσε μπροστά του το αγαπημένο του αρνάκι γεγονός που αναστάτωσε πολύ το παιδί στο σχολείο, φώναζε και πηδούσε στα θρανία».

Φώναζες και πηδούσες στα θρανία όταν σκότωσε μπροστά σου το αγαπημένο σου αρνάκι…

Σπαράζει η καρδιά μου να σκέφτομαι ένα μωρό, εσένα Στυλιανέ, να προσπαθείς να αγαπήσεις ένα ζωντανό πλάσμα και να αγαπηθείς από αυτό. Ένα αρνάκι… και να σου το στερούν ακόμα κι αυτό!

Ένα παιδάκι μόνιμα ατημέλητο, με λερωμένα ρούχα, που μύριζε από τις πολλές ώρες που δούλευε στη φάρμα…πάντα κουρασμένο και θλιμμένο.

Έπρεπε να πεθάνεις για μας πουν πως είχαν «εύλογες ΥΠΟΨΙΕΣ ότι οι συνθήκες ήταν ακατάλληλες.»

Έπρεπε να πεθάνεις για να κινητοποιηθούν οι μηχανισμοί και να βγουν πορίσματα. Δυστυχώς όμως από πορίσματα χορτάσαμε! Τώρα περιμένουμε να δούμε αν θα υπάρξουν ποτέ πραγματικές αλλαγές.

Έπρεπε να πεθάνεις εσύ για να θυμηθούμε πως ήταν πολλοί άλλοι πριν από σένα και θα ακολουθήσουν κι άλλοι, αν δεν αλλάξουν θα πράγματα.

Αν δεν σταματήσουν οι ΑΝΘΡΩΠΟΙ να είναι «υποθέσεις», «φάκελοι», «αριθμοί».

Ακολουθεί κομμάτι από άρθρο που έγραψα στις 11 Σεπτεμβρίου 2019, επειδή δεν πρέπει να ξεχνούμε κανένα ΑΝΘΡΩΠΟ:

Ήταν η Μαργαρίτα, θύμα ενδοοικογενειακής βίας και η 9χρονη κόρη της. Είχαν γίνει παράπονα στην Αστυνομία για βίαιη συμπεριφορά του εν διαστάσει συζύγου. Ήξεραν! Τις πυροβόλησε με G3, ο εν διαστάσει σύζυγος και πατέρας μετά από διαπληκτισμό που είχε με τη Μαργαρίτα. Μέχρι που «έφυγαν».

Ήταν η Έλενα Φραντζή, θύμα σεξουαλικής κακοποίησης. Ήξεραν! Κανένας όμως δεν την στήριξε όπως έπρεπε γιατί στην αντίπερα όχθη ήταν ένας ιερέας και η αξιοπιστία της απέναντί του «έμπαζε νερά». Την παρουσία τους – για να πληγεί η αξιοπιστία της - έδωσαν ορδές «πιστών» να χειροκροτούν επευφημώντας κατά την είσοδο του καταδικασθέντα ιερέα στο χωριό. Μέχρι που «έφυγε».

Ήταν η 40χρονη γυναίκα από τη Ρουμανία και βρέθηκε νεκρή. Ζούσε σε διαμέρισμα στη Λάρνακα που θύμιζε σκουπιδότοπο, μαζί με το πεντάχρονο παιδί της. Όταν πέθανε, το πεντάχρονο αγοράκι περιφερόταν στους διαδρόμους της πολυκατοικίας και ζητούσε βοήθεια για τη μητέρα του. Ήξεραν! Η «δικαιολογία» τους από τις Υπηρεσίες Κοινωνικής Ευημερίας ήταν πως δεν την έβρισκαν. Μέχρι που «έφυγε».

Ήταν η Γεωργία, θύμα ενδοοικογενειακής βίας. Κατήγγειλε τον εν διαστάσει σύζυγό της 2 φορές. Ήξεραν! Η Αστυνομία του πήρε το G3 και μετά του το επέστρεψαν. Την πυροβόλησε μπροστά στα μάτια των 3 παιδιών τους. Μέχρι που «έφυγε».

Ήταν η 9χρονη μαθήτρια της Ε’ τάξης. Την σκότωσε 13χρονος αδελφός της, ο οποίος αντιμετώπιζε ψυχολογικά προβλήματα και είχε εκδιωχθεί από το γυμνάσιο που φοιτούσε. Ήξεραν! Κανένας δεν τους παρείχε την απαιτούμενη στήριξη. Μέχρι που «έφυγε».

Ήταν ο 16χρονος Παναγιώτης, θύμα εκφοβισμού. Ήξεραν! Κανένας όμως δεν σταμάτησε τον συνεχή βασανισμό αυτού του παιδιού από συνομήλικούς του. Σε ένα πάρτι θεώρησαν αστείο να τον αναγκάσουν να καταναλώσει τόσο πολύ αλκοόλ, που λιποθύμησε…χωρίς και πάλι κανένας να «συγκινηθεί». Μέχρι που «έφυγε».

Ήταν η Μarry Rose και η 6χρονη κόρη της Sierra, η Arian Palanas Lozano,η Livia Florentina Bunea και η 8χρονη κόρη της Elena Natalia Bunea, η Maricar Valdez Arquila και μια γυναίκα αγνώστων στοιχείων θύματα δολοφονίας. Ήξεραν! Κανένας όμως δεν νοιάστηκε πραγματικά, αφού παρά τις καταγγελίες που έγιναν στην Αστυνομία για την εξαφάνισή τους, δεν δόθηκε η δέουσα σημασία. Μέχρι που «έφυγαν». Κατ΄ ακρίβεια εδώ το σωστό τέλος είναι…μέχρι που «βρέθηκαν».

Ήταν η Σοφία. Ο πρώην σύντροφός της είχε κάνει στο παρελθόν απόπειρα αυτοκτονίας. Είχε κυνηγετικό. Ήξεραν! Την πυροβόλησε στο κεφάλι. Μέχρι που «έφυγε».

Ήταν η Μαρούλα, θύμα της κρατικής αναλγησίας. Βασανιζόταν τα τελευταία χρόνια από καρκίνο, άνοια και άλλες σοβαρές ασθένειες και μπαινόβγαινε σε γηροκομεία και νοσοκομεία. Η μια κόρη της κυρίας Μαρούλας βρίσκεται στο ψυχιατρείο ενώ η άλλη συνεχίζει να διαμένει στο σπίτι κάτω από άθλιες συνθήκες. Ο σύζυγος της άφησε την τελευταία του πνοή σε γηροκομείο, όταν η αλλοδαπή που τον φρόντιζε τον τράβηξε από το πουλόβερ και τον έσερνε, με αποτέλεσμα να τον πνίξει. Ήξεραν! Την μέρα που χάθηκε επισκέφτηκε το ΓΝΛ και τις έδωσαν εξιτήριο. Λίγο αργότερα βρέθηκε αναίσθητη στο κέντρο της πόλης όπου ξανά την πήγανε στο νοσοκομείο και για δεύτερη φορά, της έδωσαν δεύτερο εξιτήριο. Μέχρι που «έφυγε».

Ήταν το 12χρονο παιδί στο Γέρι. Ζούσε με τη ψυχικά διαταραγμένη μητέρα του, η οποία εξέφρασε σκέψεις ζωής και θανάτου για το 12χρονο παιδί της. Ήξεραν! Δεν έγινε κάποια ουσιαστική ενέργεια για να προστατευτεί η ζωή του 12χρονου. Μέχρι που «έφυγε».

Ήταν ο 14χρονος Στυλιανός, θύμα της κρατικής και κοινωνικής αναλγησίας. Ζούσε με τον κακοποιητικό πατέρα του και τα 2 μικρότερα αδέλφια του σε άθλιες συνθήκες. Ήξεραν! Δεν έγιναν ποτέ οι απαραίτητες διαδικασίες για να αποκτήσει αυτό το παιδί αξιοπρεπείς συνθήκες διαβίωσης. Μέχρι που «έφυγε».

Σήμερα πρέπει να προσθέσω και την πρόσφατη περίπτωση της 40χρονης που περιέλουσε με acid ο εν διαστάσει σύζυγός της.

Σημείωση:

Άνθρωποι με ιστορικό βίας και ψυχικά νοσήματα ΔΕΝ πρέπει να έχουν όπλα (ούτε κυνηγετικά, ούτε αεροβόλα, ούτε ακόμα χειρότερα όπλα του στρατού).

10 χρόνια οι γείτονες έκαναν παράπονα για τον 62χρονο στην Ακρόπολη, ο οποίος ενώ υπήρχε εναντίον του διάταγμα αναγκαστικής νοσηλείας στο νοσοκομείο ψυχικής υγείας, είχε στην κατοχή του ΜΕ ΑΔΕΙΑ, 12 κυνηγετικά όπλα, 1 αεροβόλο, μεγάλο αριθμό φυσιγγίων και αριθμό μαχαιριών. Τους απειλούσε συνεχώς. Η αστυνομία δεν δεχόταν τα τηλεφωνικά παράπονα. Τους έλεγαν πως έπρεπε να πάνε στον Αστυνομικό σταθμό για να κάνουν καταγγελία.