Έκτοτε, ακολουθώντας τον στο Instagram, «εντοπίσαμε» και πτυχές του χαρακτήρα του που εκτιμήσαμε. Έχει βαθιές ευαισθησίες, πολλά ερεθίσματα, μηδέν ανοχή στο ψεύτικο και αυτό τον κάνει εκτός από εξαιρετικό χορογράφο και πολύ εξαιρετικό επαγγελματία.

Στο J2US φανέρωσε και άλλα ταλέντα του, βεβαιώνοντας την υποψία μας πως ο Τάσος είναι εν τέλει ένας πολύπλευρος και πολυδιάστατος καλλιτέχνης. Καταπιάνεται με πολλά, αλλά τα «αγγίζει» όταν ξέρει πως θα τα υπηρετήσει καλά, δίνοντας περίσσια προσοχή στη λεπτομέρεια και κυρίως στην αισθητική.

Ένας φύσει ακομπλεξάριστος άνθρωπος, που μιλά, εκφράζεται και τοποθετείται σχεδόν… αφιλτράριστα και χωρίς «περιτυλίγματα», δίχως όμως να γίνεται αγενής. Αυτό που νιώθει θα το εισπράξεις και θα είναι τόσο-όσο για να χτυπήσει νεύρο, αν χρειάζεται να χτυπήσει. Αγαπάει, λατρεύει, ζει από τον χορό και οι δικές του άσχημες εμπειρίες τον οδήγησαν στο να θέλει, και να τα καταφέρνει, να αλλάξει πέντε πράγματα στον χώρο. Και αυτή τη στιγμή, ο κόσμος όλος είναι δικός του για να τον αλλάξει.

H CITY τον συνάντησε με λευκό χαρτί και ανοιχτή ατζέντα, βάζοντας τα όλα στο τραπέζι. Και ανακαλύψαμε έναν Τάσο που μας άρεσε πολύ. Είμαστε σίγουροι πως θα νιώσεις το ίδιο.

Ο κόσμος, στην Κύπρο τουλάχιστον, σε έμαθε μέσα από το J2US και το GNTM. Έχεις όμως «αφήσει το σημάδι» σου στα καλλιτεχνικά δρώμενα της Ελλάδος, κυρίως στον χορό, καιρό τώρα. Πώς ξεκίνησες;

Δεν είχα στο νου μου κάνω χορό στη ζωή μου, απλώς έτυχε και… πέτυχε! Όταν ήμουν 15 χρονών πήγα με μια φίλη μου σε μια σχολή χορού, για να περάσει ο χρόνος μας. Εκεί κατάλαβα πως μου αρέσει πολύ αυτό το επάγγελμα. Ξεκίνησα, έκανα δυο χρόνια χορό και στα 18 μου προέκυψε η πρώτη δουλειά. Πήγα, πήρα τη δουλειά, με γνώρισε ένας άνθρωπος, μετά κι ένας δεύτερος και κάπως έτσι βρήκαν όλα τον δρόμο τους. Προσωπικά, έχω ταξιδέψει πάρα πολύ, τώρα πια είμαι δάσκαλος χορού και έχω πολλούς μαθητές, σταθερά μαθήματα και έχω βοηθήσει στην εξέλιξη πολλών χορευτών. Στους μαθητές μου βλέπω τον εαυτό μου όταν ήμουνα μικρός, παιδιά που μαθαίνουν γρήγορα, πολλοί εκ των οποίων είναι πια επαγγελματίες χορευτές που δουλεύουν σε μεγάλα πρότζεκτ.

Αυτό που έχω καταλάβει εγώ είναι πως, ενώ είσαι ένας χαμηλών τόνων άνθρωπος, αυτό δεν είναι η πρώτη εντύπωση που μπορεί να σχηματίσει κανείς για εσένα, βλέποντας π.χ, το προφίλ σου στα social ή την περυσινή εμφάνιση σου στο GNTM. Τι θεωρείς πως γεννά αυτή την «κόντρα»;

Αυτό έχει να κάνει και με τη περίπτωση. Αρχικά, είμαι πάρα πολύ αληθινός και αυτό γίνεται για να αποφεύγω να χάνω χρόνο από τη ζωή μου. «Ο χρόνος είναι χρήμα» που λένε και όσο μπανάλ και αν ακούγεται, ισχύει. Και δεν αναφέρομαι στο οικονομικό του θέματος αλλά στο ότι ο χρόνος έχει αξία. Αν εξηγείς πράγματα ευγενικά αλλά ο άλλος δεν καταλαβαίνει, χάνεις χρόνο, καλύτερα να το πεις ωμά και να τελειώνουμε. Λέω τα πράγματα με το όνομά τους, γι’ αυτό και θεωρούν πολλοί πως έχω έπαρση ή είμαι αγενής. Μπορεί να φταίει και η ηλικία, το επάγγελμα -αφού σα καλλιτέχνες ταλαιπωρούμαστε πάρα πολύ για λίγα χρήματα, ακούμε προσβολές κοκ-, ώστε όταν έχω το βήμα θα πω «φτάνει», πες τα πράγματα ως έχουν για να βελτιωθούν όσο γίνεται.

Ποιο ήταν το πιο προσβλητικό πράγμα που άκουσες ως καλλιτέχνης.

Εγώ είχα προβλήματα από την αρχή λόγω και του μεγέθους μου. Είμαι “minion”, αρκετά λεπτός και δύσκολα έπαιρνα δουλειές, ειδικά στην αρχή. Τα κορίτσια, αν φόραγαν τακούνια με ξεπερνούσαν σε ύψος, τα αγόρια είχαν μύες και μπράτσα… Πολλές φορές με κοροϊδεύανε για το μέγεθός μου, μου λέγανε «πώς είσαι έτσι»… Στην αρχή, εννοείται πως με ενοχλούσαν πάρα πολύ, μέχρι που κατάλαβα πως πρέπει να καταφέρω να γίνω χορογράφος. Να κάνω δικές μου δουλειές, να ντύνω όπως πιστεύω εγώ τους χορευτές, να μην είναι όλα γυμνά, να μη βασίζεται η χορογραφία μόνο στη μυϊκή μάζα, να μη χρειάζεται να φορούν οι γυναίκες πάντα τακούνια -δεν είναι το ιδανικό. Τα τελευταία χρόνια τα κατάφερα, άλλαξα πολλά πράγματα σε αυτά τα σόου. Πήρα χορευτές που δεν είχαν τα καλύτερα σώματα, δεν ήταν οι πιο όμορφοι και όμορφες (όσο υποκειμενικό και αν είναι αυτό). Το experimental κομμάτι της ζωής μου έχει ξεκινήσει να ζωντανεύει και θεωρώ πως βοήθησα κόσμο να βρει αυτοπεποίθηση μέσα από αυτό.

Βοήθησε κι εσένα να δώσεις απάντηση σε αυτές τις κακεντρέχειες;

Μα βοήθησε, απάντηση ήτανε! Αναγνωρίσανε τον τρόπο που το κάνεις και σε σέβονται πλέον, δε σου μιλάνε άσχημα. Είναι δύσκολο να καταφέρεις, ενώ σου μιλούσαν υποτιμητικά επειδή δεν έχεις μπράτσα τώρα να σου ζητάνε δουλειά. Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να χαμογελώ.

Άρα υπάρχουν και στον χώρο σας στερεότυπα.

Ναι και όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και παγκοσμίως. Όμως, δε χρειάζεται να είναι όλα ίδια. Μπορεί να δουλέψεις με ανθρώπους γιατί έχουν ένα Χ χαρακτηριστικό, κι αυτό κάνω πλέον. Προσπαθώ να βρω από έναν χορευτή που έχει κάποια μειονεκτήματα, ποια είναι τα πλεονεκτήματά του και να τα αναδείξω. Το τραβάω προς τα έξω αυτό και μετά βγαίνει και πιο καλλιτεχνικό. Έχουμε αφαιρέσει το «μπουζούκια» από το κεφάλι μας. Υπάρχει στον χώρο μας κόσμος που έχει συνηθίσει αλλιώς, όπως παλιοί μαγαζάτορες, καλλιτέχνες και τραγουδιστές που έχουνε μάθει… «κάπως», είναι και λίγο δύσκολη η εξέλιξη. Οπτικά. Για να μείνουν τα «πρώτα τραπέζια» πρέπει να μείνει και η εικόνα που τους άρεσε και παλαιότερα. Έχει να κάνει με τις γενιές. Αν η νέα γενιά φέρει κάτι καινούριο, καλώς.

Έχει αγκαλιάσει ο Έλληνας τον χορό;

Όσα μιούζικαλ και να γίνουν, όσες παραστάσεις και να γίνουν πάντα θα υπάρχει μια μερίδα ανθρώπων που δεν θα έχει ιδέα τι σημαίνει «τέχνη» και αυτό το βλέπω συνέχεια. Δεν βλέπω καμία εξέλιξη στο να αγκαλιάσει περισσότερο ο κόσμος τον χορό. Νομίζω πως απλώς υπάρχει στις ζωές μας ως και παλαιότερα. Ως μειονότητα. Γίνονται πράγματα, αλλά πάντα γίνονταν.

Υπάρχει όμως ένα «ρεύμα», τουλάχιστον στα social. Το Ίντερνετ θεωρείς πως έφερε, στις νεότερες γενιές τη θέληση να μάθουν χορό ή απλώς έφτιαξε ένα παροδικό trend;

Όταν ξεκίνησα, τα πράγματα ήταν… λες και ήμασταν σε σπηλιά, για να το πω όσο πιο απλά γίνεται. Τα τελευταία δέκα χρόνια, το ίντερνετ έχει συνδράμει στο να αλλάξει η κουλτούρα,

γιατί ο κόσμος πια είναι πιο εκτεθειμένος στην τέχνη. Όμως, αυτό που γίνεται αυτή τη στιγμή είναι ό,τι χειρότερο, γιατί λόγω Tik Tok αλλά και άλλων μέσων, ο κόσμος μαθαίνει λάθος πράγματα ή δεν μαθαίνει ολοκληρωμένα. Επειδή κάποιος βλέπει κάτι στο YouTube και χορεύει μόνος του, νομίζει πως μπορεί να χορέψει. Άποψη μου, ο χορός πάντα ήταν για λίγους ειδικά στην Ελλάδα. Μπορεί να αρέσει σε πολύ κόσμο αλλά δεν υπάρχει καλό υπόβαθρο, γενικά υπάρχει πρόβλημα.

Και ποιο είναι το υπόβαθρο που χρειάζεται για να μπορεί κανείς να συνεχίσει τον χορό επαγγελματικά;

Δεν υπάρχουν πανεπιστήμια χορού στην Ελλάδα. Υπάρχει μόνο η Κρατική Σχολή Χορού και η Λυρική Σχολή Χορού, που ασχολούνται κυρίως με το μπαλέτο και τον σύγχρονο χορό αλλά και πάλι, έχουν μια άλλη νοοτροπία. Οι μαθητές της Κρατικής θεωρούν τους υπόλοιπους χορευτές, σαν εμένα, ανθρώπους άσχετους με τη τέχνη και πως είναι «ντροπή». Μόνο από αυτό καταλαβαίνεις πως τα δύο μοναδικά πανεπιστήμια της Ελλάδος μαθαίνουν τους ανθρώπους να φοράνε παρωπίδες.

Υπάρχουν και άνθρωποι που προβάλλονται μέσα από την τέχνη οι οποίοι κάνουν κακό στον χορό;

Υπάρχουν πολλοί χορογράφοι που το μόνο που κάνουν είναι να αντιγράφουν ξένα πρότζεκτ ή να βάζουν βοηθούς στη θέση τους να κάνουν «ετοιματζίδικα» πράγματα. Κυρίως, όμως, αντιγράφουν. Δε μπορώ να ονοματίσω, όμως υπάρχουν πολλοί «χορογράφοι» οι οποίοι δε μπορούν να θεωρούνται χορογράφοι. Χορογράφος δε γίνεσαι μόνο από πτυχία και σπουδές, αλλά και μέσα από δουλειές. Μέσα από τις δουλειές εξελίχθηκα εγώ στο κομμάτι της χορογραφίας και του σόου.

Αναφέρεσαι σε παλαιότερους ή και σε νεότερους χορογράφους;

Υπάρχουν παλαιοί χορογράφοι που εννοείται πως δε ξέρουν να χορογραφούν. Και νομίζω πως οι πιο γνωστοί χορογράφοι της Ελλάδος δεν είναι τόσο ικανοί στο να χορογραφήσουν όσο στο να σκηνοθετήσουν κάτι. Εν μέρει είναι και λογικό. Πώς μπορεί ένας χορογράφος του ’80 ή του ’70 να χορογραφήσει κάτι μοντέρνο, όταν δεν είναι αυτή και η εποχή που τον επηρέασε.

Από Έλληνες και ξένους χορογράφους, ποιους θαυμάζεις περισσότερο;

Δεν έχω όμως ονόματα να σου πω. Ποτέ δεν είχα πρότυπα, επηρεαζόμουν και επηρεάζομαι πάντα από παραστάσεις και ανθρώπους που έβλεπα. Για την Ελλάδα όμως, αυτή που βοήθησε τους εδώ χορευτές να καταλάβουν τι σημαίνει choreography και χορός, ήταν η Αμερικανή Chali Jennings, ερχόμενη πριν 12 χρόνια στη χώρα μας. Και με έχει βοηθήσει και εμένα πάρα πολύ σε αυτό το κομμάτι.

Ποιο είναι το αγαπημένο σου genre να χορογραφείς;

Πάντα εξαρτάται από το πρότζεκτ. Μπορεί να μου αρέσει τόσο, π.χ. το τραγούδι, μια μπαλάντα και ενώ δε μου αρέσει το σύγχρονο, να βγει κάτι πολύ ωραίο. Θέλω να «ωραιοποιώ» τη μουσική και την εικόνα. Μπορεί να είναι κάτι από παραδοσιακή μουσική ή κάτι πολύ pop. Αναλόγως.

Μέσα από το J2US φανερώθηκε και μια άλλη σου αγάπη, το τραγούδι. Είναι κάτι το οποίο σκοπεύεις να κυνηγήσεις (πέραν του τραγουδιού με την Konnie Metaxa που κυκλοφόρησε πριν λίγο καιρό);

Έχουμε άλλο ένα τραγούδι έτοιμο, θα κάνω και ατομικά πράγματα αλλά και με τη Konnie μαζί ως ντουέτο, σαν μπάντα, όπως λέμε για πλάκα. Με ενδιαφέρει πάρα πολύ, είναι κάτι πολύ φρέσκο. Κάνω σαν παιδί όταν κάνω νέα πράγματα, περιμένω πώς και πώς την επόμενη στιγμή, νιώθω πως «παίζω» τώρα! Και είναι και κάτι με το οποίο πια ασχολείται πολύς κόσμος, ακόμα και άνθρωποι που δεν μπορούν καν να τραγουδήσουν, είναι εκεί που σκέφτομαι «γιατί να μην το δοκιμάσω κι εγώ;». Κι όπου πάει.

Όταν λες «δε μπορούν να τραγουδήσουν»; Δεν έχουν παιδεία, ταλέντο, μουσικότητα;

Οι trappers, οι rappers που έχουμε στην Ελλάδα, μόνο μέσω autotune τραγουδάνε, με φτιαγμένη τη φωνή. Κι είναι μόδα, δεν είναι κακό, μου αρέσει και εμένα να το ακούω. Το δύσκολο είναι στην πράξη, γιατί μέσα από έναν υπολογιστή όλα γίνονται. Το θέμα είναι στα live, να το ακούς και να μην είναι κάτι διαφορετικό το τραγουδάς. Εμείς τουλάχιστον προσπαθούμε να κάνουμε τραγούδια που να μπορούμε και live να τα τραγουδήσουμε.

Τα επόμενα σου σχέδια;

Στο επόμενο J2US θα έχω τη καλλιτεχνική διεύθυνση. Τον χειμώνα, καλώς εχόντων των πραγμάτων, πολύ πιθανόν να βρίσκομαι, μαζί με την Konnie, στο BOX, με «Μέλισσες» και Τάμτα. Σε λίγο καιρό θα έχω απάντηση.

Στο σόου είχε αναφερθεί και μια επικείμενη συνεργασία σου με τη Δέσποινα Βανδή.

Υπάρχει στα σχέδια, και εγώ και η ίδια θέλει να συνεργαστούμε. Λόγω κορωνοϊού τα πράγματα είναι λίγο ρευστά, όμως θα κάνουμε πράγματα μαζί.

Μια άλλη σου μεγάλη αγάπη είναι το styling, το οποίο ξεχωρίζει. Έχεις δεχθεί κακεντρεχή σχόλια γι’ αυτό;

Κατ’ αρχάς κι ένα jean να βάλει κανείς, μπορεί να ακούσει κακά σχόλια. Από μικρός είχα αυτή τη διάθεση και δεν έχει να κάνει με τη σεξουαλικότητα. Η διαφορετικότητα πηγάζει από τα πάντα και το έχω απομυθοποιήσει, για μένα δεν είναι παράξενο. Είναι η ζωή μου. Μπορεί να επηρεαστώ από όλα, από το αν είναι χειμώνας ή καλοκαίρι, από το ποια ταινία έχω δει, ποιο τραγούδι μου άρεσε κοκ. Το styling είναι σαν να παίζω. Με έχει βοηθήσει και το ότι η μητέρα μου φτιάχνει ρούχα, μπορώ να της πω «φτιάξε μου αυτό» και να το κάνει. Στην αρχή, τα σχόλια με επηρέαζαν, αλλά κατάλαβα πως υπάρχουν άνθρωποι θλιβεροί, που έχουν την ανάγκη να σχολιάσουν κάτι. Όταν κάτι είναι αντικειμενικά άσχημο, σχολίασε το ώστε να έρθει και η βελτίωση. Όμως, όταν αυτό δεν ισχύει, τα κακεντρεχή σχόλια το μόνο που κάνουν είναι να σε βοηθήσουν να ξεχωρίσεις τους «ανθρώπους». Μπορείς να ξεχωρίσεις τη ζήλεια από την καλή πρόθεση, το πράγμα μυρίζει από μακριά. Είναι λίγα τα άτομα έτσι κι αλλιώς, που εμπιστεύομαι την αισθητική τους. Όχι μόνο στο ντύσιμο. Στα πάντα. Λόγω της δουλειάς έχω γνωρίσει πολύ κόσμο, σκηνοθέτες, τραγουδιστές, τα πάντα. Ξέρω ποιοι έχουν αισθητική και ποιοι όχι. Και δυστυχώς, έχουμε έλλειψη από αυτό.

Ποιων ατόμων την αισθητική εμπιστεύεσαι;

Αναμφίβολα, η Τάμτα είναι ένα άτομο που με έχει βοηθήσει πολύ σε πολλούς τομείς. Να αντιληφθώ, να καταλάβω… Πάντα επιλέγει να κάνει αυτό που τη γεμίζει και πολλές φορές δεν είναι αποδεκτό, γιατί μιλάμε για μια κοινωνία γεμάτη ταμπού. Μου λέγανε «αν θες να κάνεις τραγούδι, πρέπει να κάνεις λαϊκά. Αν κάνεις πιο ‘experimental’ δε θα πετύχουν». Κι εγώ απαντούσα «δεν με νοιάζει αν θα πετύχουν, θέλω εγώ να νιώθω καλά». Και η Τάμτα έτσι με κάνει να νιώθω.

Δεν έχεις την ανάγκη της αποδοχής όμως;

Σε ποιον δεν αρέσει να είναι αποδεκτός και να αρέσει η δουλειά του; Είναι σημαντικό, θέλω να αρέσει αυτό που κάνω, όμως για να το κάνω καλά πρέπει να αρέσει πρώτα σε εμένα.

Κλείνω με μια τελευταία ερώτηση. Στο σόου ανέφερες πως η μεγαλύτερη σου σχέση διήρκησε 5 ημέρες. Ισχύει;

Ισχύει, ναι. Είμαι μοναχικός, δεν μπορώ να δίνω λογαριασμό στο πού είμαι και τι κάνω. Έχω θέμα με αυτό. Δεν ξέρω, δεν μου βγαίνει. Και δεν νιώθω «κακή μοναξιά» τύπου κατάθλιψη. Τρελαίνομαι, γουστάρω να είμαι μόνος μου. Έχω τους φίλους μου, έχω μια παρέα που είναι ό,τι καλύτερο μπορείς να έχεις και όταν θέλω να κάνω σεξ, κάνω σεξ. Αυτό.