Ο σκελετός ενός γιγάντιου θαλάσσιου ερπετού ηλικίας 100 εκατομμυρίων ετών εντοπίστηκε στην Αυστραλία δημιουργώντας ελπίδες στους ερευνητές για εντοπισμό σημαντικών στοιχείων για την προϊστορική ζωή.

Τα λείψανα του ύψους 6 μέτρων νεαρού μακρύλαιμου πλειόσαυρου, επίσης γνωστού ως ελασμόσαυρου, εντοπίστηκαν από ερασιτέχνες κυνηγούς απολιθωμάτων σε έναν κτηνοτροφικό σταθμό στο Κουίνσλαντ τον περασμένο Αύγουστο.

Οι ελασμόσαυροι, που είχαν μήκος 8 έως 10 μέτρα, ζούσαν στη θάλασσα Ερομάγκα, η οποία κάλυπτε μεγάλα τμήματα της ενδοχώρας της Αυστραλίας με νερά βάθους 50 μέτρων πριν από περίπου 150 εκατομμύρια χρόνια.

Ο Espen Knutsen, ανώτερος έφορος παλαιοντολογίας στο Μουσείο του Κουίνσλαντ, παρομοίασε την ανακάλυψη με εκείνη της Πέτρας της Ροζέτας - βοήθησε τους ειδικούς να αποκωδικοποιήσουν τα ιερογλυφικά.

«Δεν έχουμε εντοπίσει ποτέ ένα σώμα και ένα κεφάλι και αυτό μπορεί να αποτελέσει κλειδί για το μέλλον της έρευνας στον τομέα», είπε, συμπληρώνοντας πως οι παλαιοντολόγοι ενδέχεται να αποκτήσουν ουσιαστικότερη γνώση για την προέλευση, εξέλιξη και οικολογία της κρητιδικής περιόδου στην περιοχή.

«Λόγω του ότι ο λαιμός των πλειόσαυρων αποτελούσε τα 2/3 τους, συχνά το κεφάλι διαχωριζόταν από το σώμα μετά τον θάνατό τους, κάτι που έκανε την ανακάλυψη ενός ακέραιου απολιθώματος πολύ δύσκολη».

Ο Knutsen εξήγησε πως όταν ένας ελασμόσαυρος πέθαινε, το αποσυντιθέμενο σώμα του διογκωνόταν με αέρια που το έκαναν να ανεβαίνει στην επιφάνεια του νερού. Συχνά το κεφάλι έσπαγε όταν το κουφάρι γινόταν θήραμα αρπακτικών.

Το δείγμα που εντοπίστηκε, όμως, είναι σε άρτια κατάσταση και οι ερευνητές θα κάνουν χημικές εξετάσεις στα δόντια, που ενδέχεται να δώσουν πληροφορίες για την οικολογία του περιβάλλοντός που ζούσε, εάν είχε μεταναστεύσει κατά τη διάρκεια της ζωής του ή εάν έμενε μόνιμα σε ένα μέρος, αλλά και για τη διατροφή του.

Τα αρχαία θαλάσσια ερπετά, όπως οι πλειόσαυροι και οι ιχθυόσαυροι, δεν κατατάσσονται στους δεινόσαυρους, παρόλο που έζησαν περίπου την ίδια εποχή. Οι πλεσιόσαυροι ήταν απόγονοι ειδών που ζούσαν στην ξηρά και ως εκ τούτου δεν είχαν βράγχια και έπρεπε να βγαίνουν περιστασιακά στην επιφάνεια για να πάρουν αέρα. Παραμένει άγνωστο πόσο καιρό μπορούσαν να παραμείνουν κάτω από το νερό.

ΠΗΓΗ: Lifo