Ο Άλκης ήταν 19 ετών. Περπατούσε με τους φίλους του κοντά στο γήπεδο της αγαπημένης του ομάδας, του Άρη Θεσσαλονίκης, όταν μία ομάδα τραμπούκων τους πλησίασε και με ένα δρεπάνι έκοψε το νήμα της ζωής του Άλκη. Τον σκότωσαν γιατί δεν τους άρεσε ένα μπλουζάκι, ένα κασκόλ μιας αντίπαλης ομάδας. Τον σκότωσαν ακόμα και αν τους παρακαλούσε να μην τον χτυπούν άλλο.

Αυτή είναι μια ιστορία που δεν θα έπρεπε ποτέ να φτάσει στα αυτιά κανενός ανθρώπου πόσω μάλλον ενός μικρού παιδιού. Είναι μια ιστορία που διαλύει αυτοστιγμεί όλο τον ρομαντισμό που συνδέεται με το ποδόσφαιρο, ανάγοντάς το σε ένα άθλημα που άγεται και φέρεται από μερικές ομάδες χουλιγκάνων που με την πρώτη ευκαιρία βγάζουν στην επιφάνεια μαχαίρια, για να ορμήσουν στο «αντίπαλο στρατόπεδο».

Και ύστερα από όλα αυτά, πώς το κάθε παιδάκι θα θέλει να (ξανα)φορέσει το κασκόλ της αγαπημένης του ομάδας; Και, κυρίως, πώς θα νιώθει ασφαλές, φορώντας αυτό; Οι πιο κάτω ανάρτησεις στο Facebook από δύο Κύπριες δασκάλες μάς έκαναν, διαβάζοντάς τις, να αισθανθούμε τουλάχιστον ντροπή για την κοινωνία στην οποία μεγαλώνουν τα παιδιά του κόσμου.


«Σήμερα ήταν ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΑ!

Σε κάθε μας μάθημα ο Μ…… ερχόταν με το κασκόλ της αγαπημένης του ομάδας. Κάθε φορά είχαμε τα ίδια 'πειράγματα'.

- Κυρία, άτε άλλαξε επιτέλους ομάδα για να σου φέρω τζιαι σένα το ίδιο κασκόλ να το φορούμε παρέα!

Σήμερα όμως, ήρθε χωρίς αυτό. Διερωτήθηκα εγώ λοιπόν και όταν άκουσα τον λόγο, απλά πάγωσα!

-Όι, σήμερα εν το έβαλα διότι άκουσα τι έγινε εχτές τζιαι εφοήθηκα. Εν νομίζω να έχουμε στην Κύπρο έτσι άνθρωπο αλλά είπα καλύττερα να μεν το βάλω.

Σήμερα ήταν ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΑ!

Αυτό!»

Κάτω από την εν λόγω ανάρτηση, μια άλλη δασκάλα, μοιράστηκε το εξής περιστατικό:

«Πόσο λυπηρό. Μια μαθήτρια μου είπε σήμερα "κυρία, αν μπορούσα θα στείρωνα όλο τον κόσμο γιατί όσοι γεννιούνται εν ακόμα πιο κακοί που τους προηγούμενους"».