Είναι τρομερό και σχεδόν εξοργιστικό να ακούς τέτοιες ιστορίες στις μέρες μας. Είναι σχεδόν ανήκουστο τέτοιες συμπεριφορές να γίνονται ανεκτές και να υπάρχουν ανάμεσά μας από άτομα που είτε έχουν κάποια μορφή εξουσίας είτε θεωρούν τον εαυτό τους καλύτερο από κάποιον άλλον. Την Κ. την ξέρω χρόνια, ένας υπέροχος άνθρωπος και κυρίως ένας πολύ όμορφος άνθρωπος. Ουσιαστικά όμορφος. Με θετική ενέργεια που ξεχειλίζει και μοναδικό ταλέντο σε αυτό που κάνει.
Πριν από περίπου έναν χρόνο και κάτι και ενόσω ήταν στο ψάξιμο για δουλειά, βρήκε μια θέση receptionist σε γνωστό ινστιτούτο ομορφιάς στην Κύπρο. Παρότι makeup artist στην ειδικότητα, δέχτηκε τη θέση αφού έπρεπε με κάποιο τρόπο να βιοποριστεί. Άλλωστε, όπως που είχε πει τότε, θα ξεκινούσε από την υποδοχή και αν προέκυπταν ανάγκες σχετικές με τον τομέα της, ευχαρίστως θα τις κάλυπτε, δείχνοντας και τις ικανότητές της.
Ο καιρός πέρασε και σταδιακά η Κ. αφού της ζητήθηκε από τους εργοδότες της, ξεκίνησε να εκτελεί και χρέη makeup artist, χρέη βοηθού κομμωτή, χρέη μασέρ, χρέη αισθητικού, γραμματέως και πάει λέγοντας. Όλα αυτά φυσικά, χωρίς κανένα επιπλέον οικονομικό όφελος. Ο μισθός της εξακολουθούσε να ήταν αυτός για τον οποίο προσλήφθηκε, ως υπεύθυνη επί της υποδοχής. «Δεν μπορώ να πω ότι δεν έβλεπα την εκμετάλλευση, αλλά ένιωθα πως με αυτόν τον τρόπο έδειχνα όσα μπορώ να κάνω και πίστευα πως αυτό θα το εκτιμούσαν οι εργοδότες μου σε βάθος χρόνου και θα με αντάμειβαν με κάποιο τρόπο. Η επικοινωνία και οι σχέσεις μας ήταν πολύ καλές και δεν ήθελα να δημιουργήσω πρόβλημα ούτε να χάσω τη δουλειά μου».
Λίγο καιρό μετά, όπως μου διηγείται, ένα περιστατικό ήταν αρκετό για να φανεί το πραγματικό τους πρόσωπο και ο τρόπος σκέψης τους. «Η αρχή του κακού έγινε όταν χάλασε μία καρέκλα στο μαγαζί, την οποία είχαν χρόνια και χρειάστηκε να την αντικαταστήσουν με μία καινούργια. Το καινούργιο stool τοποθετήθηκε στο γραφείο της υποδοχής, εκεί δηλαδή που εργαζόμουν εγώ και ακόμη μία συνάδελφος. Μια μέρα μας πλησιάζει ο ιδιοκτήτης και μας ζητά να μην ξανακαθίσουμε πάνω στο stool γιατί αν το σπάσουμε θα πρέπει να πληρώσουμε τη ζημιά. Εδώ να σημειώσω πως το συγκεκριμένο έπιπλο αγοράστηκε από μαγαζί με προϊόντα χαμηλού κόστους και δεν ξεπερνούσε τα 60 ευρώ. Όταν αντέδρασα στα όσα άκουσα, τονίζοντάς πως κάτι τέτοιο είναι διάκριση και ουσιαστικά μας στοχοποιεί λόγω των κιλών μας, άρχισε να φωνάζει λέγοντάς μου πως λέω ασυναρτησίες και ότι εάν είχε πρόβλημα με το βάρος μου δεν θα με προσλάμβανε καν, για να προσθέσει πως άλλοι εργοδότες που έχουν ως κριτήριο το βάρος και την εικόνα, δεν θα μου επέτρεπαν καν να μπω στο μαγαζί και να ζητήσω για δουλειά.
Ένιωσα απαίσια, θυμάμαι να στέκομαι παγωμένη απέναντί του, όσο τον άκουγα, και να μην μπορώ να αρθρώσω λέξη. Στα 28 μου ποτέ δεν επέτρεψα σε κανέναν να με προσβάλει για τίποτα και ιδιαίτερα για το σώμα μου. Έμαθα να με αγαπώ και να με σέβομαι ακριβώς έτσι όπως είμαι. Ποτέ τα κιλά μου δεν στάθηκαν εμπόδιο ούτε στην επαγγελματική ούτε στην προσωπική μου ζωή, τουλάχιστον μέχρι εκείνη τη στιγμή. Λόγω χαρακτήρα δεν πίστευα πως κάποιος θα εστίαζε ποτέ σε αυτό το κομμάτι, ιδιαίτερα όταν εγώ ως επαγγελματίας ήμουν άψογη, δίνοντας πολύ περισσότερα απ’ όσα έπαιρνα. Τις επόμενες ημέρες δεν μπορούσα να συνέλθω από το σοκ. Εξακολούθησα να πηγαίνω στη δουλειά για περίπου μία εβδομάδα ακόμη, αλλά δεν ήμουν ο εαυτός μου. Πώς θα μπορούσα άλλωστε.
Μιάμιση εβδομάδα μετά τούς γνωστοποίησα την παραίτησή μου χωρίς περιθώριο διαπραγμάτευσης. Ήταν εντυπωσιακό το πόσο έκπληκτοι έδειχναν αφού -όπως μου είπαν- δεν μπορούσαν να καταλάβουν τους λόγους που φεύγω. Όταν αντιλήφθηκαν δε, πως η απόφασή μου ήταν αμετάκλητη, άρχισαν να με απειλούν με διάφορα, κυρίως για να μην αποκαλύψω αυτά που έβλεπα όσο διάστημα δούλευα εκεί και έπειτα με έδιωξαν σχεδόν αμέσως, πριν καν προλάβω να ολοκληρώσω τη βάρδια μου».
Να μιλάμε, αυτός είναι ο τρόπος για να αντιμετωπίσουμε τέτοιες συμπεριφορές. Όσο δύσκολο κι αν μοιάζει καμιά φορά, σίγουρα είναι πολύ πιο εύκολο από το να μένεις σε τοξικές καταστάσεις που μας προσβάλλουν και μας μειώνουν. Να μιλάμε λοιπόν, δεν υπάρχει επιλογή.
