Τώρα μπορεί να μην φαίνεται περίεργο, όμως πριν από τριάντα χρόνια τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Τόσο διαφορετικά, που το γεγονός έγινε θέμα σε στήλη του «Περιοδικού» το 1995. Ο λόγος για το, ίσως πρώτο, εστιατόριο στο οποίο απαγορευόταν το κάπνισμα στον εσωτερικό χώρο, μετά από απόφαση του ιδιοκτήτη, ο οποίος ήθελε ο μόνος καπνός μέσα στον χώρο να προέρχεται από το τζάκι, που ήταν πάντα αναμμένο, τα κρύα βράδια.

Έτσι, η δημοσιογράφος Φωτεινή Λαμπρινού, τον Ιανουάριο του 1995, βρέθηκε στο «Village Pub and Restaurant» στην καρδιά της Κακοπετριάς και συνομίλησε με τον αντικαπνιστή ιδιοκτήτη του, Πάμπο Χαραλάμπους. Εκείνος ήθελε στο μαγαζί του να συχνάζουν πελάτες διατεθειμένοι να απολαύσουν το φαγητό τους χωρίς τσιγάρο. «Το μόνο που καπνίζει στο εστιατόριό μας είναι το γκάζι…» ήταν συνήθως τα λόγια με τα οποία υποδεχόταν τους πελάτες του, σύμφωνα με το ρεπορτάζ.

Το εστιατόριο μετρούσε ήδη 15 μήνες «μακριά από τον καπνό». Βέβαια, στους εξωτερικούς χώρους το κάπνισμα επιτρεπόταν· στο εσωτερικό, όμως, απαγορευόταν αυστηρά. Κάθε γωνιά του το υπενθύμιζε: στην είσοδο, στα τραπεζάκια, στους τοίχους, στο μπαρ, ακόμη και στα αποχωρητήρια υπήρχαν απαγορευτικές πινακίδες με φράσεις όπως «Απαγορεύεται το κάπνισμα» και «Εδώ δεν καπνίζουμε».

Ερωτηθείς για τις αντιδράσεις του κόσμου απέναντι στην απόφασή του, εξήγησε πως αυτές ποικίλουν. «Οι περισσότεροι ξαφνιάζονται - ωσάν να ντρέπονται μάλιστα - νιώθουν ότι τους κάνουμε παρατήρηση και πετούν αμέσως το τσιγάρο στο αναμμένο μας τζάκι. Μερικοί βγαίνουν έξω, καπνίζουν και επιστρέφουν για να συνεχίσουν το φαγητό τους. Υπάρχουν όμως και εκείνοι που σβήνουν μεν το τσιγάρο, αλλά ενοχλημένοι φεύγουν από το μαγαζί. “Καταπατείς τα δικαιώματα των καπνιστών”, μου λένε κάποιοι. “Για χρόνια καταπατούσατε τα δικά μου”, τους απαντώ. "Δεν μπορείς να μου στερήσεις το δικαίωμα να καπνίζω’" μου λέει κάποιος άλλος. "Ούτε κι εσύ το δικό μου δικαίωμα να αναπνέω καθαρό οξυγόνο", τού απαντώ εγώ». Και καταλήγει: «Οι ανοικτοί χώροι βρίσκονται στη διάθεση των καπνιστών να καπνίσουν όσο θέλουν και όποτε θέλουν».

Διαβάστε το ρεπορτάζ του 1995 πιο κάτω: