Η κλασική ιστορία ενός ανύπαρκτου κανένα που γίνεται ήρωας και σωτήρας, τοποθετημένη φαντασμαγορικά στον αειδιαμορφούμενο μικρόκοσμο των παιχνιδιών Lego –και στην παιδική φαντασία, βέβαια, που πριμοδοτείται πανηγυρικά.
Εν αρχή, η ιστορία. Ο Έμετ είναι ένα ακόμη ανθρωπάκι Lego, που ζει στην Τουβλόπολη ακολουθώντας απαρέγκλιτα και χαρωπά όλες ανεξαιρέτως τις οδηγίες χρήσης ζωής που εκπορεύονται ντουγρού από τον μεγαλοαδελφικό Μεγιστάνα. Εξάλλου, «Everything is Awesome» (όλα είναι φοβερά) σε αυτόν τον πλαστικό, προδιαγεγραμμένο κόσμο, που λέει και το σχετικό άσμα-ύμνος της πόλης. Ώσπου μια μέρα, στο τέλος της βάρδιάς του στο εργοτάξιο όπου κάτι χτίζεται, ο Έμετ ανακαλύπτει τυχαία το μαγικό Τουβλάκι της Αντίστασης, το οποίο φέρει μέσα του το σπόρο για την ανατροπή του δικτατορικού Μεγιστάνα και του ολέθριου σχεδίου του –που δεν είναι άλλο, από τη συγκόλληση των Lego σε μια νέα, αδιατάρακτα μόνιμη κατάσταση. Μόνο που ο Έμετ δεν είναι ήρωας. Δεν είναι καν ξεχωριστός. Αδιάφορο! Με τη βοήθεια της επαναστατικής (και στιλιστικά γκραντζ) Λούσι ή Ζόρικης (με την οποία θα παιχτεί το αναπόφευκτο ειδύλλιο), του τυφλού προφήτη Βιτρούβιου, του Μπάτμαν (!) κι άλλων ανθρωπάριων Lego, ο Μεγιστάνας θα ηττηθεί, παρά τις προσπάθειες του Καλού και Κακού Αστυνόμου (ωραίο εύρημα αυτή η διττή υπόσταση του οργάνου της τάξης). Και θα αποκαλυφθεί η αλήθεια για τον υπέρτατο δερβέναγα, τον Άνθρωπο του Πάνω Πατώματος, που θέλει (από κεκτημένη ταχύτητα μάλλον, παρά από κακία) να βάλει την παιδική φαντασία σε καλούπι…
Εν συνεχεία, πάμε στο τεχνολογικό δια ταύτα της πολυτραγουδισμένης ταινίας. Α, είναι πράγματι εντυπωσιακός ο τρόπος που έχουν αναπαραχθεί ψηφιακά τα τουβλάκια, οι πολυκατασκευές και τα ανθρωπάκια της πασίγνωστης δανέζικης φίρμας. Ακόμη και οι ατέλειες του πλαστικού αποδίδονται στα γκροπλάν των ηρώων… Ενώ επίσης εξαιρετική είναι η ιδέα διαφόρων objets trouvés που εντάσσονται στον μικρόκοσμο των Lego, όπως ακριβώς θα έκανε κι ένα παιδί συνδυάζοντας ό,τι τραβάει η ψυχή του για να στήσει την ιστορία του. Κι αυτός ο «παιδικός δάκτυλος» –που όσο προχωράει η ταινία κάνει όλο και πιο αισθητή την παρουσία του μέσα από ηχητικά εφέ κι επιφωνήματα που είναι σα να βγαίνουν από το στόμα ενός παιδιού που παίζει– είναι, τελικώς, η λεπτομέρεια που θα βάλει τα… τουβλάκια στη θέση τους, δίνοντας και το επιμύθιο της ταινίας. Το οποίο είναι ομολογουμένως λίγο κλισαρισμένο, αλλά το συγχωρείς, χάρη σε διάφορα σινεφιλικά, χιουμοριστικά και ψευδο-σοσιαλιστικά ευρήματα που έχουν προηγηθεί.
Στο δια ταύτα, λοιπόν, των αιώνιων μηνυμάτων μιας ακόμη παιδικής ταινίας, το «Lego» των έμπειρων Λορντ και Μίλερ σκοράρει εντυπωσιακά. Πρώτα απ’ όλα, κανένας χαρακτήρας (με εξαίρεση την γκαζωμένη Ζόρικη) δεν είναι μονοδιάστατος. Ούτε οι καλοί, ούτε οι κακοί. Μετά, στο σενάριο παρεισφρέει μπόλικη «ασεβής» σάτιρα για τα χούγια κοπαδιού που χαρακτηρίζουν την αμερικανική (και όχι μόνο) κοινωνία. Βέβαια, αν το καλοδείς, ακόμα και αυτό το ημι-επαναστατικό δόγμα του φιλμ «ο καθένας είναι εκλεκτός, βουρ για το δικό σου», σερβίρεται ως το νέο τρεντ. Αλλά, βέβαια, εδώ είναι Χόλιγουντ, όχι η Σορβόννη του ’68… Α, και μην ξεχάσουμε τα απανωτά, θεότρελα cameo που κάνουν διάφοροι ήρωες της ποπ κουλτούρας, μα και της επίσημης Ιστορίας, στην εξέλιξη της ιστορίας. Θα δείτε από το Άγαλμα της Ελευθερίας, τον Αβραάμ Λίνκολν και τον Ντα Βίντσι, μέχρι τον Σούπερμαν, τον Γκάνταλφ και το Χαν Σόλο –απαξάπαντες σε βερσιόν Lego. Η φαντασία στην εξουσία. Τελικά, μήπως είναι η Σορβόννη του 2014;