Εν τέλει συναντηθήκαμε για καφέ. Με σταθερό τον τόνο στη φωνή και με την κοινωνική ωριμότητα που τον διακρίνει, εξηγεί πως ο καθένας μας οφείλει, σε τέτοιες εποχές, να κάνει την προσωπική του επανάσταση, είτε με τα μέσα που διαθέτει, είτε δημιουργώντας καινούρια.

Ο ίδιος έχει σπουδάσει Ιστορία-Αρχαιολογία, στο παρελθόν εργάστηκε ως δημοσιογράφος, ενώ σήμερα εργάζεται ως εκπαιδευτικός. Ως συγγραφέας έχει εκδώσει τέσσερα βιβλία, εκ των οποίων το «Ημερολόγιο μιας Απιστίας» του 2013 απέσπασε το Βραβείο της Λογοτεχνίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ενώ στο «Ένα τσεκούρι στα χέρια σου», απονεμήθηκε το Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήματος της Κύπρου. Αυτή τη στιγμή βρίσκεται υπό έκδοση το πέμπτο στη σειρά βιβλίο του.

Ο Σολωμού εξηγεί πως η συγγραφή και το διάβασμα δίνουν οξυγόνο στην καθημερινότητά του, απ’ την οποία ο καθένας μας οφείλει να βρίσκει κάποιο τρόπο να ξεφεύγει, αναζητώντας το διαφορετικό.

Ζούμε σε μία κοινωνία που δεν φημίζεται για την αγάπη της για το βιβλίο και δεν θεωρεί το διάβασμα αναγκαίο. Γνωρίζω πως εσείς διαβάζετε πολύ. Θέλετε να μου πείτε πώς πρόεκυψε αυτή η ανάγκη;

Κοιτάξτε, έχω μεγαλώσει σε χωριό και θυμάμαι την μητέρα μου να επιστρέφει πάντα απ’ την Λευκωσία με παραμύθια και βιβλία στο χέρι. Είναι μια παιδική ανάμνηση που έχω, μία εικόνα από μια γυναίκα που ήταν και παραμένει άνθρωπος λαϊκός, και που θεωρούσε σημαντικό να διαβάζουμε. Η ίδια δεν έχει τελειώσει καν το δημοτικό και ξέρει την Οδύσσεια απ’ έξω…

Ποιο ήταν το πρώτο μυθιστόρημα που διαβάσετε;

Ο «Μπεν Χουρ» όταν ήμουν μαθητής στο δημοτικό. Είχα εντυπωσιαστεί τόσο πολύ, που το είχα διαβάσει μέσα σ’ ένα απόγευμα. Από εκείνη την μέρα δεν άφησα τα βιβλία απ’ τα χέρια μου. Ξέρετε, καμιά φορά λέμε, «Μπορεί ένα βιβλίο να αλλάξει τον κόσμο;». Δεν ξέρω. Αυτό που με σιγουριά μπορώ να πω όμως, είναι πως έναν άνθρωπο μπορεί να τον αλλάξει. Κι αν ο καθένας μας κάνει μικρά επαναστατικά βήματα στην ζωή του σε σχέση με το βιβλίο, ίσως και να μπορούσε να αλλάξει κι ο κόσμος.

 

Να υποθέσουμε πως τη δική μας κοινωνία δεν την απασχολεί η αλλαγή; Γι’ αυτό και δεν διαβάζει;

Νομίζω πως ο κόσμος εδώ δεν διαβάζει, ή καλύτερα δεν έμαθε να αγαπά το διάβασμα, γιατί ζει σε μια κοινωνία άκρως καταναλωτική. Θα μου πείτε «Οι ευρωπαϊκές ή άλλες κοινωνίες δεν είναι καταναλωτικές;». Ναι είναι. Αλλά πρόκειται για κοινωνίες που βίωσαν με τρόπο ήπιο, για παράδειγμα, την μετάβαση της αστικοποίησης, εμείς όχι. Για εμάς ήταν μια απότομη διαδικασία. Επιπλέον, την κοινωνία μας επηρέασε σε μεγάλο βαθμό και η εισβολή. Σήμερα η έγνοια μας είναι να βγάζουμε όσα περισσότερα χρήματα μπορούμε. Τα έχουμε συνδέσει με την επιβίωση. Η πεποίθησή μας αυτή κι οι έντονοι ρυθμοί της καθημερινότητας, έστρεψαν τον κόσμο μακριά απ’ το βιβλίο.

Σε έντονους καθημερινούς ρυθμούς δεν ζει και ο κόσμος στις μεγαλουπόλεις;

Βεβαίως και ζει, αλλά ξέρει να βάζει προτεραιότητες. Για μας είναι το χρήμα... Όλο αυτό που βιώνουμε έχει να κάνει και με τον καταιγισμό της εικόνας αλλά και με το εκπαιδευτικό μας σύστημα. Ο τρόπος με τον οποίο διδάσκεται η λογοτεχνία στα σχολεία για παράδειγμα και ο οποίος, δυστυχώς, δεν ωθεί τα παιδιά να αγαπήσουν το βιβλίο.

Δηλαδή;

Το γεγονός ότι η λογοτεχνία διδάσκεται στα σχολεία σαν να πρόκειται για μάθημα… ανατομίας, το θεωρώ λάθος. Είναι σάμπως και έχουμε ένα πτώμα πάνω στο τραπέζι, το τέμνουμε, το παρατηρούμε… Τένοντα-τένοντα, κόκκαλο-κόκκαλο. Αυτή η ανάλυση στην οποία επιμένουμε, στίχο-στίχο, γραμμή-γραμμή, απωθεί τα παιδιά και τα αποστρέφει από τη λογοτεχνία. Είναι σημαντικό να το καταλάβουμε πως το διάβασμα αφορά σε μία αισθητική, κυρίως, απόλαυση. Ο εκπαιδευτικός στόχος ίσως θα ‘πρεπε να ήταν να αγαπήσουν οι νέοι το βιβλίο κι όχι απλά να μάθουν τόσα όσα χρειάζονται για να περάσουν στις εξετάσεις. Σε άλλες χώρες δεν εξετάζεται η λογοτεχνία κι ίσως να πρέπει να ασχοληθούμε μ’ αυτό το ζήτημα κι εδώ. Υπάρχουν πολλοί, εύκολοι και σχετικά ανέξοδοι τρόποι για να προχωρήσουμε σε αλλαγές. Αν παρατηρήσουμε το πώς δουλεύουν τα σχολικά προγράμματα λογοτεχνίας στο εξωτερικό, θα δούμε πως οι μαθητές εκεί έχουν έστω μία ώρα την βδομάδα, συνάντηση με κάποιο συγγραφέα. Αυτό κάνει το μάθημα πιο ζωντανό, βιωματικό. Σκεφτείτε την αίσθηση να γνωρίζεις από κοντά ένα συγγραφέα, να σου διαβάζει το βιβλίο του, να συζητάς μαζί του σχετικά με το κείμενο. Πόσο διαφορετικό θα ‘ταν απ’ τον στεγνό τρόπο που ακολουθούμε εδώ. Χρειάζεται όραμα για να αλλάξουν αυτά τα πράγματα και δυστυχώς λείπουν, γενικότερα, οι άνθρωποι με όραμα σε νευραλγικούς διοικητικούς τομείς στη χώρα μας.

Το γεγονός ότι η λογοτεχνία διδάσκεται στα σχολεία σαν να πρόκειται για μάθημα… ανατομίας, το θεωρώ λάθος. Είναι σάμπως και έχουμε ένα πτώμα πάνω στο τραπέζι, το τέμνουμε, το παρατηρούμε… Τένοντα-τένοντα, κόκκαλο-κόκκαλο. Αυτή η ανάλυση στην οποία επιμένουμε, στίχο-στίχο, γραμμή-γραμμή, απωθεί τα παιδιά και τα αποστρέφει από τη λογοτεχνία. 

Απ’ την εμπειρία σας στην εκπαίδευση, παρατηρείτε πως ασχολούνται τα παιδιά με την λογοτεχνία;

Δεν είναι πολλά τα παιδιά αυτά αλλά ναι, υπάρχουν ελπιδοφόρες περιπτώσεις. Ιδιαίτερα στο Λύκειο, όπου θα βρεις παιδιά που διαβάζουν και που γράφουν, από ποίηση, διήγημα μέχρι και μυθιστόρημα. Το βρίσκω σημαντικό να ενθαρρύνουμε τους μαθητές μέσα απ’ το σχολείο και επιπλέον μέσα απ’ την οικογένεια. Δεν μπορεί να συνεχιστεί άλλο αυτό το κυνήγι του χρόνου και του χρήματος. Πρέπει να διδάξουμε στους νέους τις πραγματικές αξίες. Να επανέλθουμε γενικότερα στις αξίες μας ως κοινωνία.

Είναι εύφορο το έδαφος σήμερα για να γίνει κάποια αλλαγή;

Συνηθίζουμε να λέμε πως όταν υπάρχει μία κρίση, οποιουδήποτε είδους κρίση, αυτή ευνοεί τη δημιουργία και την τέχνη. Νομίζω πως ναι, θα εμφανιστούν και θα προκύψουν καλά πράγματα. Και ήδη γίνονται κάποιες προσπάθειες, αλλά το ζήτημα είναι ότι παραμένουν σε κλειστούς κύκλους. Ξέρετε, διανύουμε μια περίοδο που όλοι είναι μορφωμένοι αλλά λίγοι είναι καλλιεργημένοι. Πρέπει να σταθούμε σ’ αυτό. Να κοιτάξουμε τη νέα γενιά που μπορεί να διαφοροποιηθεί. Μόνο το παιδί μπορεί να σώσει τα πράγματα στο μέλλον. Εμείς, νομίζω, πως είμαστε καταδικασμένοι. Οφείλουμε όμως να προσπαθήσουμε, να γίνουμε παράδειγμα.

Πότε εκδώσατε το πρώτο σας βιβλίο; Τι ακολούθησε;

Το 2000 εκδόθηκε το πρώτο μου βιβλίο με τίτλο «Το Σκιάχτρο». Ακολούθησε τρία χρόνια μετά το δεύτερο, μια παιδική θα έλεγα ανάγκη μου, να γράψω ένα βιβλίο για τον αδελφό μου, τον οποίο δεν πρόλαβα να γνωρίσω. Σκοτώθηκε από κεραυνό όταν ήταν 11 χρόνων αλλά απ’ τις ιστορίες που έχω ακούσει, είναι σαν να τον έζησα. Παρόλο που το βιβλίο «Ώσπερ στρουθίον, τάχος επέτασας» ήταν μυθοπλαστικό, βασίστηκε σε πραγματικά γεγονότα και αναφέρεται σ’ αυτόν. Του το χρωστώ, το γεγονός ότι ασχολήθηκα με την συγγραφή. Μεγαλώνοντας ένιωθα έντονες τύψεις και ενοχές, ότι είχα έρθει στον κόσμο παίρνοντας την θέση του και επομένως, κάποια στιγμή, ένιωσα ότι έπρεπε να τα βγάλω από μέσα μου, να εκτονωθώ και να νιώσω ελεύθερος. Ακολούθησαν ακόμα δύο βιβλία, τα «Ένα τσεκούρι στα χέρια σου» [2007] και «Ημερολόγιο μιας απιστίας» [2013].  

Νομίζω πως η έννοια της έμπνευσης είναι παρεξηγημένη. Έχω την εντύπωση πως δεν υπάρχει έμπνευση. Υπάρχουν όλα γύρω σου, σε αφηρημένη μορφή κι αρκεί να απλώσεις το χέρι και να τ’ αρπάξεις. 

Κλισέ η ερώτηση, αλλά από πού εμπνέεται ένας συγγραφέας;

Νομίζω πως η έννοια της έμπνευσης είναι παρεξηγημένη. Έχω την εντύπωση πως δεν υπάρχει έμπνευση. Υπάρχουν όλα γύρω σου, σε αφηρημένη μορφή, κι αρκεί να απλώσεις το χέρι και να τ’ αρπάξεις. Όλα αυτά που μας περιτριγυρίζουν, οι εικόνες, τα προσωπικά μας βιώματα, αυτά που κουβαλούμε για χρόνια μέσα μας, αποτελούν πηγή έμπνευσης. Και ξαφνικά σπρώχνονται προς τα έξω, μ’ ένα περίεργο, παράδοξο τρόπο. Κι ο καθένας μπορεί να βρει τον τρόπο αυτό, να τα βγάλει προς τα έξω. Κάποιοι επιλέγουν την συγγραφή.

Διαδραματίζει κάποιο ρόλο η μνήμη στη διαδικασία της δημιουργίας;

Για μένα η παιδική μου ηλικία και κατ’ επέκταση οι μνήμες που έχω γενικότερα, ναι, έχουν διαδραματίσει νευραλγικό ρόλο. Στο επόμενό μου βιβλίο για παράδειγμα, καταπιάνομαι μ’ ένα θέμα που έχει να κάνει με τις σπουδές μου και το Αιγαίο, το οποίο επισκεπτόμουν για χρόνια. Οι εμπειρίες και οι εικόνες απ’ τα νησιά, η προϊστορική αρχαιολογία που με απασχόλησε πάρα πολύ στα φοιτητικά μου χρόνια, καταγράφηκαν μετά από πολύ καιρό στο χαρτί.

Είναι εφικτό να ζει κάποιος αποκλειστικά απ’ την συγγραφή στην Κύπρο;

Δύσκολο, πολύ δύσκολο, ουτοπία θα έλεγα. Το όνειρο του καθενός που γραφεί, είναι να μπορεί να ζήσει κάποια στιγμή απ’ τα βιβλία του, αλλά ναι, αυτό είναι ουτοπία για τη χώρα μας. Είναι περιορισμένος και πολύ μικρός ο κύκλος που ασχολείται με την λογοτεχνία στην Κύπρο και αδύνατον να επιβιώσει κάποιος ως συγγραφέας και μόνο.

Θα είναι έτσι και σε είκοσι χρόνια;

Νομίζω πως ναι. Όσον αφορά στο ζήτημα αυτό, είναι αρκετά απαισιόδοξη η προοπτική που υπάρχει στην Κύπρο. Σε προσωπικό επίπεδο, ελπίζω πως σε διάστημα εικοσαετίας θα ‘χω περισσότερο χρόνο να ασχολούμαι πιο σοβαρά με την λογοτεχνία.

Τι εννοείτε ‘σοβαρά’;

Να με απασχολεί αποκλειστικά. Λόγω του ότι είμαι εκπαιδευτικός, δεν έχω τον χρόνο να ασχολούμαι όσο θα ήθελα, τουλάχιστον κατά την διάρκεια της σχολικής χρονιάς. Αυτό που συνηθίζω να κάνω είναι, όταν προγραμματίζω ένα βιβλίο, να παίρνω σημειώσεις, να διαβάζω άλλα βιβλία που σχετίζονται -αν πρόκειται για ιστορικού περιεχομένου βιβλίο- και να κάνω έρευνα. Αλλά όσον αφορά στη συγγραφή, είναι αδύνατον. Πάντοτε περιμένω τα καλοκαίρια για να μπορέσω να συγκεντρωθώ. Πρόκειται για μια διαδικασία που απαιτεί χρόνο. Αν το πάρεις μάλιστα ζεστά, ακόμα και στον ύπνο σου θα σκέφτεσαι βιβλία. Θυμάμαι όταν στο δεύτερο μου βιβλίο είχα ένα πρόβλημα να λύσω -που είχε να κάνει με τις σχέσεις των χαρακτήρων και με απασχολούσε για μέρες- η απάντηση προέκυψε στον ύπνο μου. Μέσα από ένα όνειρο που είχα δει. Κι αυτό γιατί λειτουργούσε υποσυνείδητα μέσα μου. Είναι εκπληκτικό το πώς λειτουργεί το υποσυνείδητο όταν σε απασχολεί ένα ζήτημα.

Σκεφτήκατε κάποια στιγμή να μην μπορούσατε, για κάποιο λόγο, να γράψετε;

Ναι το έχω σκεφτεί. Φαντάστηκα, για παράδειγμα, να ήμουν στην φυλακή, αλλά κι εκεί μπορείς να γράψεις… Έκανα και εικόνα να χάνω το δεξί μου χέρι. Αυτό με φοβίζει. Χρειάζομαι το δεξί μου χέρι… Νομίζω πως αν ήταν να στερηθώ το γράψιμο, θα είχα τελειώσει. Το ίδιο και το διάβασμα. Κυρίως το διάβασμα.

Οι άνθρωποι πρέπει να επιστρέψουμε στις αξίες μας. Στην απλότητα. Έχουμε ξεφύγει. Έχουμε χάσει το μέτρο. Έχουμε δημιουργήσει ανάγκες που δεν μας είναι απαραίτητες. 

Τι σας κάνει να συνεχίζετε να διαβάζετε και να γράφετε;

Η ανθρώπινη και εσωτερική ανάγκη να ζω σ’ ένα άλλο περιβάλλον, σε μια άλλη διάσταση. Το διάβασμα, η συγγραφή, είναι διαδικασίες που σε ωθούν να ανοίξεις τα φτερά σου. Ξέρετε είναι πολλές οι φορές που νιώθω πως ζω σε μια παράλληλη πραγματικότητα. Τόσες, που νιώθω πως λίγο πριν το τέλος της ζωής μου, θα εντοπίσω πως δεν την έχω ζήσει παρά μόνο μέσα απ’ τα βιβλία.

Γιατί ο κόσμος θέλει να ξεφεύγει απ’ την πραγματικότητα;

Στην καθημερινότητα οφείλεται αυτό. Στην ρουτίνα. Δεν μπορεί να μην έχεις ανάγκη το διαφορετικό. Για κάποιους είναι ένα βιβλίο, για άλλους μία ταινία, ένας περίπατος στη φύση… Ο άνθρωπος έχει ανάγκη να ξεφεύγει απ’ την καθημερινότητά του που είναι πολλές φορές βασανιστική. Να ξεχνιέται, να παίρνει δύναμη και να συνεχίζει. Θα ήταν πολύ καταθλιπτική η ζωή μας αν δεν το κάναμε αυτό.

Γράφοντας ή διαβάζοντας κάποιος αλλάζει τα πράγματα;

Θεωρώ πως είναι ένας τύπος επανάστασης, ναι. Γράφοντας και διαβάζοντας εγώ νιώθω πως βγάζω το άχτι μου, που λέμε. Μου δίνει οξυγόνο η διαδικασία και με ισορροπεί. Ένα ποιοτικό βιβλίο μπορεί να φέρει την ανατροπή.

Ποιο είναι το ‘ποιοτικό’ βιβλίο;

Η επιλογή του έχει να κάνει με το ένστικτο του καθενός κι εδώ θα επανέλθω στην ερώτησή σας «Γιατί ο κόσμος δεν διαβάζει;». Επειδή, μάλλον, δεν έχει τη διάθεση να κουραστεί. Κι ένα καλό, ποιοτικό βιβλίο, απαιτεί να κουραστείς. Θέλει χρόνο και κόπο.

 

Θα μας συστήσετε κάποια βιβλία;

Είναι τόσα πολλά… Για τις νεαρές ηλικίες, θα πρότεινα το «Ο γλάρος Ιωνάθαν Λίβινγκστον» του Ρίτσαρντ Μπαχ, ένα εξαιρετικό βιβλίο για την δύναμη της θέλησης. Θα πρότεινα οτιδήποτε απ’ τον Ντοστογιέφσκι, του οποίου διάβασα όλα τα βιβλία και ζηλεύω αυτούς που δεν τον διάβασαν γιατί θα έχουν πάντα την δυνατότητα να τον ανακαλύψουν. Το «Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο» του Μαρσέλ Προυστ… Να ψάξει κανείς τον Μπόρχες, τον Μαρκές… Προσωπικά έχω εντυπωσιαστεί απ’ την τριλογία του Φίλιπ Ροθ, τα «Αμερικάνικο Ειδύλλιο», «Παντρεύτηκα έναν κομουνιστή» και «Το ανθρώπινο στίγμα». Υπάρχουν εξαιρετικά βιβλία εκεί έξω… Βιβλία που έχουν αλλάξει την σκέψη μας για τον κόσμο. Την νοοτροπία μας. Σκεφτείτε την αντιπολεμική λογοτεχνία. Το «Ουδέν νεώτερον από το δυτικό μέτωπο» για παράδειγμα, ή το «Μια ημέρα του Ιβάν Ντενίσοβιτς». Σκεφτείτε πως κάθε φορά που παρουσιάζεται ένα ολοκληρωτικό καθεστώς, το πρώτο θύμα είναι τα βιβλία. Κι αυτό γιατί τα βιβλία μπορούν να ανατρέψουν τα πράγματα. Η ελευθερία της έκφρασης, τα ελεύθερα πνεύματα, μπορούν να ανατρέψουν τις καταστάσεις.

Δεν είναι σημερινό φαινόμενο η κρίση. Η κρίση είμαστε εμείς. Εμείς την δημιουργήσαμε. Δεν είναι οικονομική η κρίση, είναι κρίση αξιών. 

Τι πρέπει να επαναδιαπραγματευθεί ο σημερινός άνθρωπος κύριε Σολωμού;

Τις αξίες του. Πιστεύω πως η φύση του ανθρώπου δεν αλλάζει, παραμένει ακριβώς η ίδια. Στο τελευταίο μου βιβλίο, «Ημερολόγιο μιας απιστίας», ήθελα να εξερευνήσω ακριβώς αυτό το ζήτημα, το πώς ο άνθρωπος δεν αλλάζει ουσιαστικά. Απ’ την προϊστορική εποχή μέχρι και σήμερα, ο άνθρωπος δεν έχει αλλάξει. Τα ένστικτά του παραμένουν τα ίδια. Τα πάθη του, τα λάθη του επίσης. Αυτό δεν είναι κακό. Μαθαίνει ο άνθρωπος έτσι. Σ’ αυτό που πρέπει να επιστρέψει είναι στις αξίες του. Στην απλότητα. Έχουμε ξεφύγει. Έχουμε χάσει το μέτρο οι άνθρωποι. Έχουμε δημιουργήσει ανάγκες που δεν μας είναι απαραίτητες. Η επαφή με τον συνάνθρωπο έχει χαθεί. Μέσα στην αλλοτρίωση αυτή, ο άνθρωπος γίνεται εγωιστής.

Κοιτάξτε το παράδειγμα μιας μικρής κοινωνίας, όπως είναι η Κύπρος. Έχουμε ζήσει τραγωδίες, σε μικρό χρονικό διάστημα, και δεν μας δόθηκε ο χρόνος, μέσα απ’ τα λάθη μας να μπορέσουμε να αναπνεύσουμε. Και συνεχίζουμε να ζούμε τις τραγωδίες. Κοιτάξτε αλλού, όπου οι άνθρωποι πέρασαν απ’ την αγροτική κοινωνία, στην βιομηχανική και στην αστικοποίηση. Είναι κοινωνίες διαφορετικές. Για μας έγιναν όλα σε σύντομο χρονικό διάστημα. Δεν πρόλαβαν να αφομοιωθούν μέσα μας. Δημοκρατία; Δεν ξέρω αν ζήσαμε τι εστί δημοκρατία. Η δημοκρατία για να λειτουργήσει πρέπει να χωνευτεί. Δεν μας δόθηκε ο χρόνος να αφομοιώσουμε την δημοκρατία. Έχω την εντύπωση πως είμαστε παθητικός λαός. Δεν είμαστε διεκδικητικοί. Δέστε το παράδειγμα της Ελλάδας. Μια κοινωνίας σαφέστατα πιο απαιτητικής.

Πού βλέπετε τα πράγματα να οδεύουν σήμερα;

Αυτό που παρατηρώ είναι πως το πολιτικό σύστημα και αυτοί που δημιούργησαν την σημερινή κατάσταση δεν έχουν ταρακουνηθεί απ’ τη θέση τους κι η απαισιόδοξή μου σκέψη, λέει πως τα πράγματα δεν θα αλλάξουν. Κάποιοι βγαίνουν ακόμα και μιλούν χωρίς ντροπή για όλα όσα συνέβηκαν και συμβαίνουν. Χωρίς να νιώθουν τύψεις και χωρίς κανένα σεβασμό απέναντι στην απογοήτευση, την απελπισία και την φτώχια που βιώνει πολύς κόσμος.

Διανύουμε μία περίοδο που ο καθένας μας οφείλει να πολεμήσει με τον εαυτό του, να κάνει την προσωπική του επανάσταση. Να στραφεί σε αξίες που μας εξέφραζαν μέχρι και πριν κάποια χρόνια. Νιώθω πως δεν αδράξαμε, για ακόμα μια φορά, την ευκαιρία. Πως θα την χάσουμε. Φοβάμαι πως στο μέλλον θα κάνουμε τα ίδια λάθη…

Στο πέμπτο σας βιβλίο, το οποίο είναι υπό έκδοση αυτή τη στιγμή, καταπιάνεστε μ’ όλο αυτό;

Εν μέρει ναι. Το βιβλίο αυτό, το οποίο έχω ολοκληρώσει και θα εκδοθεί στην Ελλάδα, με έχει παιδέψει πάρα πολύ. Τόσο στη συγγραφή, όσο και στην προεργασία που προηγήθηκε, αφού χρειάστηκε να διαβάσω αρκετά για να μπορέσω να το ολοκληρώσω. Η ιστορία καταπιάνεται μ’ ένα γεγονός που διαδραματίστηκε τον 19ο αιώνα στην Κύπρο και την Ελλάδα και την ίδια στιγμή έχει να κάνει με την σημερινή κατάσταση. Παρόλο που αντιλαμβάνομαι πως η κυρίαρχη άποψη υποστηρίζει πως δεν είναι σωστό να γράφεις για κάτι που αφορά στην δεδομένη στιγμή, θεωρώ πως κρίση προϋπήρχε. Δεν είναι σημερινό φαινόμενο η κρίση. Η κρίση είμαστε εμείς. Εμείς την δημιουργήσαμε. Δεν είναι οικονομική η κρίση, είναι κρίση αξιών. Κι υπάρχει εδώ και πολλά χρόνια.

 

_{Το βιβλίο του Αιμίλιου Σολωμού «Ημερολόγιο μιας Απιστίας» απέσπασε το Βραβείο της Λογοτεχνίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ψυχογιός.}