Διαβάζοντάς το, εύκολα μπορείς -αν όχι να ταυτιστείς με κάποια σημεία του- να συμφωνήσεις ότι κρύβουν μερικές πικρές δόσεις αλήθειας. Ωστόσο, αναμφίβολα υπάρχουν και σημεία που χρήζουν αμφισβήτησης και συζήτησης για το κατά πόσο ευσταθούν.

Ένα κείμενο, μάλλον άγνωστου συντάκτη, που επιδιώκει να μας αφυπνίσει σε σχέση με το πώς ζούμε και πορευόμαστε σήμερα. Με αναφορές στο παρελθόν και στο σήμερα, ο/η συντάκτης συγκρίνει την εποχής της αγνότητας και της άγνοιας με την εποχή της υπερπληροφόρησης και των άπειρων υλικών αγαθών θέτοντας τα δικά του ερωτήματα με παραστατικό τρόπο.

Χωρίς να υιοθετούμε ή να απορρίπτουμε το εν λόγω κείμενο, το οποίο κάθε στερείται επιστημονικής τεκμηρίωσης, το αναδημοσιεύουμε ως τροφή για σκέψη.

 

Το άρθρο αναρτήθηκε αρχικά στην κλειστή ομάδα «Θετική διαπαιδαγώγηση»

ΓΙΑΤΙ ΕΜΕΙΣ ΤΙ ΠΑΘΑΜΕ;

Εμείς τι πάθαμε που ήμασταν χύμα στο αυτοκίνητο και όχι σε παιδικά καθισματάκια; Απλά πεθάνανε κάποια παιδιά και κάποια μείνανε ανάπηρα.

Εμείς τι πάθαμε που δεν τρώμε πια αληθινή τροφή, αλλά μόνο χιλιοεπεξεργασμένη με χημικά; Απλά τη γενιά μας τη θερίζουν τα αυτοάνοσα και ο καρκίνος.

Εμείς τι πάθαμε που γεννηθήκαμε με καισαρική και δεν θηλάσαμε; Απλά έχουμε κατεστραμμένο μικροβίωμα και το μεταφέρουμε και στα παιδιά μας.

Εμείς τι πάθαμε που παίρναμε αντιβίωση σαν να ήταν καραμέλα; Απλά μερικές χιλιάδες από μας πεθάνανε λόγω αντίστασης στα αντιβιοτικά και οι υπόλοιποι που επιβιώσαμε, καταστρέψαμε την εντερική χλωρίδα μας, δηλαδή το πεπτικό και το ανοσοποιητικό μας σύστημα.

Εμείς τι πάθαμε που μεγαλώσαμε με ξύλο και φωνές; ΠΑΘΑΜΕ ΚΑΑΑΤΙΙ;;; ΕΕΕΕ;; ΛΕΓΕ ΡΕ ΜΗ ΣΟΥ ΣΠΑΣΩ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ.

Εμείς τι πάθαμε που μεγαλώσαμε μέσα στον καπνό των γονιών μας; Απλά έχουμε ένα σωρό αναπνευστικά και άλλα προβλήματα υγείας, για τα οποία έχουμε πάρει ένα σωρό φάρμακα. Και απλά γίναμε κι εμείς καπνιστές.

Εμείς τι πάθαμε που μας άφηναν να κλαίμε στο άλλο δωμάτιο όταν ήμασταν μωρά; Απλά γίναμε τραυματισμένοι ενήλικες, παγιδευμένοι πάντα σ' εκείνη τη στιγμή που ελπίζαμε ακόμα ότι κάποιος θα άνοιγε την πόρτα και θα μας αγκάλιαζε. Και η πόρτα δεν άνοιγε ποτέ.

Και τι πάθαμε δηλαδή; Mια χαρά δεν είμαστε; Και τα παιδιά μας μια χαρά θα είναι.

Ότι μεγαλώσατε παιδιά δεν σημαίνει ότι τα ξέρετε όλα. Τώρα αφήστε κι εμάς να κάνουμε ό,τι πιστεύουμε καλύτερο για τα δικά ΜΑΣ παιδιά.