Φωτογραφίες: Αγγέλα Σταυρινού

Συνειδητοποιούμε πως ο Βαγγέλης μιλά στα ζώα λες και απευθύνεται σε ανθρώπους. Και πως αυτά τον ακούνε. Προσωπικά, πρώτη φορά βλέπω επικοινωνία σε τέτοιο βαθμό ανάμεσα σε άνθρωπο και κατσίκες. Αναγνωρίζει την κάθε κατσίκα ξεχωριστά, τους φωνάζει, ενίοτε με το όνομά τους -αφού σε κάποιες όντως έδωσε ονόματα- κι αυτές έρχονται μεμιάς δίπλα του.

Ανηφορίζοντας ως την Πιτσιλιά και περνώντας από το χωριό Λειβάδια, η εικόνα με τις κατσίκες του Βαγγέλη να βόσκουν στην πλαγιά ακριβώς δίπλα στο σπίτι του είναι ό,τι πιο ενδιαφέρον και ελπιδοφόρο μπορεί να συναντήσει κανείς σήμερα, σε μια περιοχή που ειδικά τον χειμώνα «φωνάζει» εγκατάληψη! Μια εικόνα που δεν συναντάς συχνά πλέον στην ύπαιθρο, σχεδόν καθόλου θα έλεγα.

Ο Βαγγέλης Κονναρής δεν είναι βοσκός. Καμία σχέση… Δουλεύει στην πόλη, όπως ο περισσότερος κόσμος. Απλώς επιλέγει να μείνει στο χωριό. Επέστρεψε εκεί πριν από μια 25ετία, έπειτα από ένα μικρό διάλειμμα αφού στα 10 του αναγκαστικά έπρεπε να μετακομίσει στη Λευκωσία και έκτοτε δεν πέρασε ποτέ απ’ το μυαλό του να φύγει ξανά. Πλέον, είναι ένας από τους ελάχιστους μόνιμους κατοίκους των Λειβαδιών Πιτσιλιάς.

«Έχω ζώα επειδή μου αρέσει και επειδή τα αγαπώ», μας αναφέρει με διάχυτο ενθουσιασμό. «Μερικές κατσίκες και κότες». Δεν τα έχει για έξτρα εισόδημα. Εξάλλου, δεν είναι πολλά. Μας λέει απλώς πως είναι ευτυχισμένος με αυτά. «Με τα ζώα μου είμαι ευτυχισμένος. Είναι συντροφιά. Και ειδικά με τα ζώα που αγαπώ. Όπως οι περισσότεροι αγαπούν τους σκύλους, εγώ αγαπώ τις κατσίκες».

Ο ίδιος δηλώνει ενθουσιασμένος για το πρωινό ξύπνημα μέσα στη φύση. «Μόλις ξυπνήσω βγαίνω αμέσως έξω, για να βγάλω τα ζώα να βοσκήσουν, να τα καθαρίσω, να ετοιμάσω το φαγητό τους. Αυτό, μου παίρνει μέχρι και δύο ώρες κάθε πρωί. Ακολούθως, αφού κάνουν τη βόλτα τους, έρχονται στον περιφραγμένο χώρο όπου θα φάνε το τριφύλλι τους. Επίσης, το πρωί θα γίνει και το άρμεγμα το κατσικών που έχουν γάλα». Επιστρέφοντας από τη δουλειά το απόγευμα, συμπληρώνει, επαναλαμβάνεται η ίδια διαδικασία, πλην του αρμέγματος.

Το Σαββατοκύριακο, δε, όλα γίνονται πιο χαλαρά. Είναι τότε που «η φάση του» αποτελεί την ατραξιόν του χωριού, ή της περιοχής καλύτερα, με πολλούς περαστικούς να σταματούν για φωτογραφίες και κουβέντα! Μέχρι και φοιτητές του Erasmus (από Γαλλία, Γερμανία, Ρωσία κλπ) είχαν έρθει πριν κάποιους μήνες για να δουν τις διάσημες κατσίκες, να βγάλουν φωτογραφίες στο ειδυλλιακό εκεί σκηνικό, ενώ μεταξύ άλλων απόλαυσαν και ένα πλουσιοπάροχο πρόγευμα που τους έφτιαξε ο ίδιος. Με χαλούμι που φτιάχνει στο χωριό, ψωμί και διάφορα ζαρζαβατικά δικής του παραγωγής. Το ίδιο πρόγευμα, δηλαδή, που πρόσφερε και σε εμάς, στη μικρή αυλή του, καθώς κάναμε την κουβέντα μας εκείνο το σαββατιάτικο πρωινό. Και όλα αυτά, μετά που τέλειωσε τις δουλειές του και μετά που καθάρισε ολόκληρη την περιοχή. Είναι η αλήθεια πως ούτε μυρωδιές υπάρχουν ούτε ακαθαρσίες και αυτό οφείλουμε να του το πιστώσουμε, αφού με αυτό τον τρόπο δείχνει πως σέβεται τον περιβάλλοντα χώρο αλλά και τα ίδια τα ζώα που τόσο αγαπά.

Αναπόφευκτα, ρωτήσαμε κατά πόσο η παρουσία των ζώων ενοχλεί τον οποιονδήποτε. Η απάντηση ήταν πως, «λόγω του ότι υπάρχουν και εδώ άνθρωποι στενόμυαλοι και κακοπροαίρετοι, οι οποίοι -έστω κι αν δεν μένουν μόνιμα στο χωριό- λένε πως τους ενοχλούν τα ζώα. Μου κάνουν πόλεμο. Για κανέναν, όμως, δεν θα φύγω απ’ εδώ και να αφήσω ό,τι αγαπώ».

«Ok, θα άλλαζες όμως κάτι στα Λειβάδια;», ρωτάμε σχεδόν αμέσως. «Τίποτα. Δεν με χαλά τίποτα. Ίσως μόνο θα προσπαθούσα να κάνω ένα lifting στα σπίτια τα χαλασμένα και τα εγκαταλελειμμένα».

Και η μοναξιά, πώς παλεύεται; «Δεν νοιώθω μοναξιά. Όσο έχω τα ζώα δίπλα μου είμαι μια χαρά. Η μόνη δυσκολία που αντιμετωπίζω είναι το καθημερινό πήγαινε-έλα στην πόλη, για τη δουλειά, και φυσικά το μεγάλο κονδύλι για τα καύσιμα».

Με τόσα που κάνει, πάντως, λογικό είναι να μην προλαβαίνει να νιώσει μοναξιά. Πάει στα χωράφια, λέει, στα αμπέλια, κάνει γαλακτοκομικά προϊόντα, κρασί, ζυβανία, αλλαντικά, ενίοτε φουρνίζει, ενώ έχει και τα κλειδιά του καφενείου. Σε περίπτωση που έρθει κάποιος στο χωριό, ειδικά τα Σαββατοκύριακα, θα μπορούσε, όπως μας είπε, να ανοίξει το καφενείο για να πιούν οι επισκέπτες έναν καφέ. «Όσοι θέλουν να έρθουν να δουν τα ζώα το Σαββατοκύριακο είναι ευπρόσδεκτοι», επαναλαμβάνει εκ νέου.

Η συζήτηση τελειώνει στο καθιστικό του σπιτιού, στις πολυθρόνες, δίπλα στις παλιές φωτογραφίες, δικές του αλλά και των συγγενών/αδερφιών του. Το μάτι μας πέφτει σε μια φωτογραφία του, όπου όντας πολύ νεότερος, και όντας μυστακοφόρος, μοιάζει καταπληκτικά στον θρύλο Freddie Mercury. Του το αναφέρουμε χαριτολογώντας, περιμένοντας την αντίδρασή του. Μάταια, όμως, αφού μάλλον δεν ήταν η πρώτη φορά που το άκουγε.

Ο Βαγγέλης, λοιπόν, «πρωταγωνιστεί» στο δικό του bohemian rhapsody, στο χωριό, μαζί με τα ζώα του, που αποτελούν τη δική του οικογένεια!