Η Λιόλια (από την ομώνυμη θεατρική παράσταση) μιλά στη CITY
«Ονειρεύομαι συχνά ότι τρέχω ανέμελη στα λιβάδια, μέσα στη φύση που οργιάζει, κάτω από τις ανθισμένες αμυγδαλιές».
Πέμπτη 23 Ιανουαρίου 2020
3
λεπτά
Αντί να μιλήσουμε με την ηθοποιό, σκεφτήκαμε να μιλήσουμε με την ηρωίδα που ενσαρκώνει. Τη Λιόλια, αυτή τη 17χρονη που μένει με τη θεία της, τον μοναδικό συγγενή που μου έχει απομείνει και βλέπει όνειρα γεμάτα χρώματα, πλην όμως έχει και έναν εφιάλτη.
Η συνέντευξη έγινε λίγες μέρες πριν τις δύο τελευταίες παραστάσεις, στη Δεύτερη (Πάνω) Σκηνή του Σατιρικού Θεάτρου, το ερχόμενο Σαββατοκύριακο 25 & 26 Ιανουαρίου.
Φωτογραφίες: Sosanna Tomazou
Μίλησε μας για τη ζωή σου.
Με λένε Λιόλια και είμαι στα δεκαεπτά. Έχασα τους γονείς μου όταν ακόμα ήμουν παιδί. Mένω με τη θεία Ελέγκω, τον μοναδικό συγγενή που μου έχει απομείνει. Ζούμε αγαπημένα αλλά φτωχικά και κάπως μουντά. Η ζωή μου δεν ήταν εύκολη. Mπήκα από νωρίς στα βάσανα και δεν πρόλαβα ακόμα να χαρώ τα νιάτα μου και να γευτώ τη ζωή. Τα δεδομένα αλλάζουν όταν η Βεργινία, η ανιψιά της θείας Ελέγκως, αρρωσταίνει βαριά. Μετακομίζω λοιπόν στο σπιτικό της Βεργινίας και του άντρα της, Νίκου, ως παραδουλεύτρα, για να βοηθήσω το ζεύγος τώρα που η υγεία της Βεργινίας έχει κλονιστεί. Εκεί, γνωρίζω δύο υπέροχους ανθρώπους που θα γίνουν οικογένειά μου. Εκεί, εξερευνώ για πρώτη φορά τη ζωή. Εκεί, αρχίζει σιγά σιγά η πορεία προς την καταστροφή.
«Βλέπεις όνειρα»! Θα ήθελες να μας εξομολογηθείς ένα όνειρο κι έναν εφιάλτη σου;
Τα όνειρά μου είναι γεμάτα χρώματα. Ονειρεύομαι συχνά ότι τρέχω ανέμελη στα λιβάδια, μέσα στη φύση που οργιάζει, κάτω από τις ανθισμένες αμυγδαλιές. Ο εφιάλτης μου είναι ένας, τα λάθη δεν συγχωρούνται, οι νεκροί δεν ξεχνούν, η τιμωρία είναι αναπόφευκτη.
Τελικά, υπάρχει μοίρα που ορίζει τις ζωές μας ή οι άνθρωποι κάνουν τις δικές τους επιλογές;
Θα ‘θελα να μπορούσα να πω ότι έκανα τις δικές μου επιλογές, ότι έζησα τη ζωή που ήθελα να ζήσω. Αλλά, αυτό σπάνια συμβαίνει στη ζωή ενός ανθρώπου. Τα έφερε έτσι η ζωή. Εγώ αυτό ξέρω. Έβαλα το πόδι μου στο ρυάκι και ξαφνικά με χτύπησε ένας χείμαρρος, με παρέσυρε. Kι αν με ρωτάς, ούτε που ξέρω πώς κατέληξαν έτσι τα πράγματα. Πιστεύω στη μοίρα, ναι, αλλά η μοίρα που γνώρισα εγώ είχε μόνο ένα πρόσωπο. Σκληρό. Ανελέητο.
Αγάπη. Έρωτας. Μητρότητα. Ποια είναι η σχέση σου με την κάθε λέξη;
Αγάπη. Την έδωσα. Όσο μπορούσα. Το δέσιμο, η φροντίδα, η έγνοια. Η αποστολή μου.
Έρωτας. Τον ένιωσα. Ένοχα. Η σάρκα, η ηδονή, το απαγορευμένο. Η απόλυτη καταστροφή μου. Μητρότητα. Την έζησα. Για λίγο. Η ολοκλήρωση, η ανάσα, το φως μέσα στο σκοτάδι. Η αμαρτία μου η πιο αγαπημένη.
Λιόλια. Παράξενο όνομα. Τι θα μπορούσε να σημαίνει;
Λιόλια, όνομα εύηχο, παιχνιδιάρικο. Θα μπορούσε να σημαίνει Φως! Πάντα το φως κυνηγούσα στη ζωή μου. Θα ήθελα να με θυμούνται σαν μία μικρή πυγολαμπίδα που πετούσε εδώ κι εκεί για να σκορπίσει το φως παντού.
Η Λιόλια είναι η Κρίστη Χαραλάμπους
Πού & πότε μπορείς να τη δείς;
Στη Δεύτερη (Πάνω) Σκηνή του Σατιρικού Θεάτρου, για δύο τελευταίες παραστάσεις το ερχόμενο Σαββατοκύριακο 25 & 26 Ιανουαρίου στις 8.30μ.μ.