Συνεχίζονται οι εκδηλώσεις αγάπης για την Δήμητρα της Λέσβου, που ακόμη αγνοείται η τύχη της, αλλά ορισμένα δυσοίωνα σενάρια κυκλοφορούν από επίσημα χείλη, δίχως ευτυχώς να έχουν πλήρως επιβεβαιωθεί. Ένα μοναχικό, άκακο πρόσωπο που αν και δεν έβλαψε ποτέ κανέναν, πολλοί ήταν αυτοί που το λοιδόρησαν και το κυνήγησαν. Ένα σύμβολο, όλων εκείνων των ανθρώπων που ταλαιπωρούνται στην Ελλάδα, αστόχαστα, για λόγους σεξουαλικότητας, φυλής ή φύλου.


Ο διευθυντής της έντυπης LIFO, M. Hulot, έφτιαξε αυτό το playmobil, ως μια χειρονομία τρυφερότητας.

Η εξαφάνιση της Δήμητρας, άνοιξε και μια σημαντική συζήτηση για τους ΛΟΑΤΚΙ Έλληνες πολίτες που γερνούν σε ένα κράτος που δεν έχει προνοήσει τίποτα για αυτούς, λες και δεν είναι κι αυτοί ανθρώπινα πλάσματα.

Η πρωτοπόρος ακτιβίστρια Νταίζη Γαλιατσάτου (εκ των ιδρυτών του ΑΚΟΕ) έγραψε στον τοίχο της:

Δεν πρέπει ένας τόσο μόνος άνθρωπος να πεθαίνει στα αζήτητα. Η ζωή αυτού του γλυκού ανθρώπου που αφήσαμε στο έλεος εκείνων που τον κλείσανε στο Δρομοκαΐτειο γιατί απλά ήθελε να είναι ο εαυτός του είχε αξία. Υποκρισία είναι να κάνεις μνημόσυνα. Ο Δημήτρης δεν ήταν υποκριτής. Ήταν μια όμορφη ψυχή που στόλιζε τον κόσμο μας και αυτός ο κόσμος τον σκότωσε. Εάν η κοινότητα καταλάβει ότι πρέπει να ρίξει όλο το βάρος στην πιο κακοποιημένη κατηγορία ανθρώπων της υφηλίου θα πρέπει να σκεφτεί ότι επείγει ένας ξενώνας φιλόξενος και φιλικός. Για μια φορά την γιορτή της περηφάνειας ας την αφιερώσει δίνοντας τα χρήματα των χορηγών που προσφέρονται για έναν ξενώνα. Υπάρχουν πολλές άλλες χρονιές για παρελάσεις. Χορηγοί υπάρχουν όπως ο Δήμος Αθηναίων, το Ευρωπαϊκό κοινοβούλιο, η Vodafone, η πρεσβεία της Αυστραλίας και πολλοί άλλοι. Μην κάνετε για μια χρονιά την παρέλαση και κτίστε μια φωλιά που θα σώσει ζωές. Αυτό είναι πράξη ακτιβισμού που όλοι έχουμε επιθυμήσει. Και τέλος θα θυμίσω τα λόγια μου στο τι είναι ακτιβισμός.

Ο ακτιβιστής δεν είναι γραφιάς. Δεν είναι αριβιστής. Δεν είναι σταρ. Δεν είναι πολιτικός. Δεν είναι επαγγελματίας.

Ο ακτιβιστής βάζει στόχους, δρα, αγωνίζεται μέχρι να πεθάνει στην αφάνεια.

Αυτός είναι ο πραγματικός ακτιβιστής.

Όλα τ’ άλλα δεν είναι ακτιβισμός αλλά πασαρέλα Γ’ κατηγορίας.

Και μ’ αυτό εύχομαι να μην υπάρξουν άλλα θύματα και να βρεθούν οι πραγματικοί ακτιβιστές που θα δώσουν λύση σ' αυτό το ολοκαύτωμα.

Αντίο Δημήτρη. Εύχομαι να ξαναγεννηθείς σ' έναν καλύτερο κόσμο όπως εσύ ήθελες.

Κεντρική Φωτογραφία: Μ.Hulot / LIFO