Και όταν το κάνεις, τότε να φοράς τα (πολύ) άβολα παπούτσια του παρατηρητή του ίδιού σου του εαυτού, για να μελετήσεις και να βάλεις κάτω, μπαγασάκο, όσα σου συμβαίνουν. Ειδικά σε κομβικά σημεία, όταν καλείσαι να πάρεις αποφάσεις που θα σε πάρουν σε Χ ή Ψ μονοπάτια.

Εκεί, λοιπόν, λιιίγο overthinker να 'σαι, σού κοστίζει και σε πάει κάτω το ψυχολογικό βαρίδιο. Επειδή θες δεν θες, σκάβεις βαθιά. Και όσο σκάβεις βρίσκεις και βρίσκεις και πράγματα που δεν σου αρέσουν. Σκέφτεσαι τι θες, τι δε θες, πού είσαι, πού πας, πού θες να πας, τι ρίσκα θα πάρεις, πώς μετριάζεις τον κίνδυνό τους. Πώς βγαίνεις από το comfort zone σου και από οποιοδήποτε άλλο zone στην τελική, που σου θολώνει το τοπίο. Γιατί στη θεωρία και στη συμβουλή για τους άλλους, όλοι πρώτοι κι όλοι καλοί -κι εσύ Γιαννάκη. Όλοι ξέρουν. Και καλά κάνουν. Όσα σε απασχολούν δεν πρέπει να επηρεάζουν βαρέως συναισθηματικά, έναν τρίτο. Το «σοφό μυαλό» δεν λογαριάζει το «συναισθηματικό» αν είσαι έξω από τον χορό -τον μάθαμε και αυτόν τον διαχωρισμό.

Αν είσαι σε αυτήν τη φάση, βάζεις ό,τι συμβαίνει γύρω σου στη γωνία, στο «αθέατο» γιατί και να θες, δεν βαστάς να μπεις ΚΑΙ σε αυτά βαθιά. Νομίζεις πως δεν συνέβησαν πολλά, περίεργα και εξοργιστικά, πως αυτά δεν με «τριβίτζιαζαν»; Εδώ ήμασταν, εδώ είμαστε, παρεάκι το ζούμε αυτό το παράλογο θεατράκι, στο οποίο δεν λέει να μπει μια τελεία. Πως δεν ήθελα να ρίξω δυο Χριστοπαναγίες επειδή ένα γαμ****ο καψάλισμα (!) έκαψε κόσμο και κατέστρεψε βίους; Να πω πέντε πράγματα για τον «Μήνα Περηφάνειας»; Να ζητήσω ένα συγγνώμη στον Βαγγέλη, μετά το αποτέλεσμα της δικαιωτικής δικαστικής απόφασης, που ήρθε κι ας άργησε; Δεν με ενοχλεί, νομίζεις, που τελικά έφτασε η εποχή που η λογική τρελάθηκε, σάλεψε το μυαλό της και που η τρέλα έκανε το καφενείο δικό της (πάνσοφε Καρβέλα τι έγραψες);

Σκέψεις αραδιάζω, βγάζουν δεν βγάζουν νόημα, εγώ τα γράφω και, αν κάπως με νιώθεις, σ’ ευχαριστώ. Αν πάλι όχι, δεν έγινε και κάτι. Τώρα που, αργά αλλά σταδιακά, βγαίνω από τη limbo φάση μου, όπως ευστόχως τη χαρακτήρισε ο φίλτατος Μάριος Κ., λέω να θέσω εαυτόν ξανά σε κίνηση. «Καλό είναι να είμαστε σε κίνηση, δεν είμαστε δέντρα», που λέει και το Λινάκι. Εδώ λοιπόν, βορείως των τριάντα, εδώ που ‘χεις βρει κάπως τον τρόπο να αντιμετωπίζεις τα σωθικά σου και που ’χεις αποκωδικοποιήσει (σχεδόν) τι ήθελε να πει ο Buzz Lurhmann στο επικό «Sunscreen» -αν είσαι GenZ κάνε πως δεν το διάβασες αυτό- θα πρέπει επίσης, φίλε Γιάννη, να μάθεις να διαχειρίζεσαι αυτό που σε εκπλήσσει (συνήθως δυσάρεστο), αλλά και να φιλτράρεις και να δέχεσαι την αλλαγή. Και τη δική σου. Κυρίως τη δική σου. Και να την καλωσορίζεις.

Ο κόσμος που ήξερες άλλαξε, γύρισε όλος τούμπα. Εδώ η Βανδή χώρισε με τον Ντέμη και ζαχάρωσε με τη Βίσση (αφού τελείωσε κι αυτό, «τι ρημάδια couple goals να βάλεις κι εσύ», που λέει και η φίλη Τάνια); Εδώ μάλλον βρέχει πτυχία χημείας και PhD ιατρικής κι εγώ κρατάω ομπρέλα. Γιατί είτε αυτό συμβαίνει, είτε σε κάποια φάση, ενώ κοίταζα αλλού, έγινε legit η αποψάρα μας να μετράει παραπάνω από το γεγονός, και καπου, κάπως συμφωνήσαμε πως είναι cool και ΟΚ να γράφουμε στα παλαιότερα των «Under Armour» μας την επιστημονική κοινότητα και τους ειδικούς.

Δεν υπάρχει «happy end όπως στις ταινίες», Τζόνι, μόνο «end» και με πολλά γεγονότα, ενδιάμεσα. Με τα πάνω τους και τα κάτω τους. Με τα καλά τους και τα άσχημά τους. Κι εσύ έχεις να μάθεις ακόμα πολλά. Πως δεν χρειάζεται να αντιδράς σε όλα. Μεγαλώνοντας θα πρέπει να αφήσεις τη ζωή να κυλάει λίγο πιο easy, κάπως πιο αβίαστα. Πως δεν χρειάζεται να κάνεις υπομονή σε καθετί βλακώδες. Μπορείς να απομακρύνεσαι από αυτό και την τοξικότητά του και πως φυσιολογικά, δεν έχεις τις αντοχές να αναλώνεσαι σε συζήτηση για χάριν της συζήτησης. Δεν είσαι 20, για να χαλιέσαι και να σπαταλιέσαι έτσι. Επίσης, δεν είσαι 170, για να μη στοχάζεσαι και να μην ονειρεύεσαι. Πως δεν χωράνε στη ζωή σου όλοι όσοι χωράγανε παλιά και πως όσο κι αν σε στεναχωρεί αυτό, άλλαξες, αλλάξανε κι αυτοί και όσο και να τους αγαπάς, δεν αλλάξατε μαζί. Είναι ΟΚ. Πάτε όλοι, παρακάτω. Κι αν ξανασυναντηθείτε, καλώς.

Μάθε επίσης να σε συγχωρείς. Και να σε συγχαίρεις και να σε κρίνεις. Με μέτρο και τα δύο. Και τέλος, πως καλά θα κάνεις, να ζυγιάζεις αν πού, πώς και σε ποιους θα ξοδεύεις τον χρόνο σου. Γιατί ο χρόνος, φιλαράκο, είναι το μεγαλύτερο έξοδο. Το επενδύεις, αλλά δεν σου επιστρέφεται ποτέ.

Και σόρρυ, Μιχαλιό, ήθελα να τελειώσω εκείνο το ημερολόγιο καραντίνας για να φτάσω στην μέρα 150-κάτι (εκεί δεν έμεινα;) και να τα βάλω όλα σε μια σούμα, αλλά χρειαζόμουνα format. Άμα προκύψει πάντως επόμενη καραντίνα (δεν το εύχομαι, αλλά δεν το αποκλείω κιόλας όπως το κόβω), κάπου θα χωρέσω το παρτ 6 με το παρτ 7 (υπόσχομαι κι απειλώ ταυτόχρονα, δεν ξέρω πως σου ακούγεται). Αυτά.

Ρε, συ, πότε καλοκαίριασε τόσο;