Η αφορμή για τη συνάντησή μας ήταν το καινούργιο του βιβλίο, μέσα από το οποίο ξετυλίγει διάφορες ιστορίες -μία για κάθε μέρα- που αμφισβητούν την ανθρώπινη πραγματικότητα, όπως τουλάχιστον την βιώνουμε. Ανάμεσα σε αυτές, και μία ιστορία εμπνευσμένη από την Κύπρο. Το «νησί των φαντασμάτων» το σκέφτηκε καθώς διέσχιζε ένα μικρό εγκαταλελειμμένο χωριό γεμάτο με κουνέλια που πηδούσαν παντού. «Δεν είχα δει ποτέ κάτι τόσο εξωτικό και περίεργο στη ζωή μου. Ήθελα να χρησιμοποιήσω αυτές τις εικόνες για να δημιουργήσω μια ιστορία που να επικεντρώνεται στο ότι ο κόσμος της Κύπρου υποφέρει από έλλειψη εμπιστοσύνης. Ζώντας στον τόπο για πάνω από 10 χρόνια, έχω καταλάβει πως οι Κύπριοι φοβούνται να είναι ευάλωτοι και να εκτίθενται. Ίσως πάλι να κάνω λάθος. Θα το δείξει η ιστορία», σημειώνει ο Alonso.

Πολυτάλαντος και πολυσχιδής, η συγγραφή δεν είναι το μόνο πεδίο στο οποίο δραστηριοποιείται με επιτυχία. Καταπληκτικός ζωγράφος και μάγειρας, ο Alonso επιδιώκει μέσα από τις τέχνες του να προβάλλει τη διαφορετικότητα, όχι για να βάλει ταμπέλες και να δημιουργήσει στερεότυπα, αλλά για να δείξει πως όλα έχουν θέση στη ζωή μας, όταν δεν επεμβαίνουν στην ελευθερία μας.


Διαφέρει η καθημερινότητα στην Κόστα Ρίκα απ’ αυτήν της Κύπρου;

Πολύ! Έτσι τουλάχιστον ένιωσα το πρώτο διάστημα που είχα μετακομίσει στο νησί. Στους δρόμους της Κόστα Ρίκα όλοι γελάνε και είναι ζεστοί και εγκάρδιοι. Κάτι που εδώ πέρασε καιρός για να το βρω. Ένιωθα τόσο άβολα κάθε φορά που χρειαζόταν να βγω έξω να κάνω τις δουλειές μου. Κανείς δεν σε καλωσορίζει, κανείς δεν σου χαμογελά. Ήταν όλα πολύ ψυχρά και παγωμένα. Χρειάστηκε περίπου ένας χρόνος για να βρω τις άκρες μου και να γνωρίσω ανθρώπους αισιόδοξους, φιλικούς και εγκάρδιους. Και τελικά βρήκα πολλούς. Άνθρωποι απλοί, καθημερινοί. Που σε αγκαλιάζουν χωρίς να σε ξέρουν και σε κερνάνε καφέ, χωρίς να σου χρωστάνε χάρη. Αυτό που δεν μπορώ να καταλάβω ακόμη, είναι η ντροπαλότητα των Κυπρίων στο φλερτ. Στην Κόστα Ρίκα ο κόσμος φλερτάρει δίχως αύριο. Στην Κύπρο κανείς και πουθενά. Νοιάζονται περισσότερο για την άποψη των τρίτων, παρά για το αν θα περάσουν αυτοί καλά.

Τι άλλο σου έκανε εντύπωση από την κυπριακή κουλτούρα;

Οι δυνατοί οικογενειακοί δεσμοί που διατηρείτε, ήταν ισχυρό κίνητρο για να αγαπήσω τον τόπο από την αρχή σχεδόν. Εντύπωση μού έκανε και η έντονη ύπαρξη δύο σχολών σκέψεις: των πολύ συντηρητικών και των πολύ προοδευτικών. Αυτό το δίπολο θεωρώ πως μπερδεύει τόσο πολύ την κοινωνία που δεν την αφήνει να προχωρήσει και να αποβάλει από πάνω της διάφορες «ασθένειες» του παρελθόντος.


Σου λείπει η Κόστα Ρίκα;

Μου λείπει πολύ, δεν γίνεται αλλιώς. Είναι ακριβώς όπως τους Κύπριους που ταξιδεύουν στο εξωτερικό και 2-3 μέρες μετά, τους λείπει ο τόπος τους και κυρίως τα σουβλάκια. Το καταλαβαίνω πολύ πλέον αυτό. Μπορεί να «κυπριοποιήθηκα», αλλά σκέφτομαι την οικογένειά μου καθημερινά. Είναι κομμάτι μου. Βέβαια όταν θυμάμαι τις ατελείωτες ώρες που χρειαζόταν να δουλεύω εκεί και το άθλιο οδικό σύστημα με τις μεγάλες τρύπες στους δρόμους, χαίρομαι που πήρα αυτή την απόφαση και ήρθα στην Κύπρο.

Η συγγραφή βιβλίων πώς προέκυψε;

Πάντα είχα έφεση στις τέχνες και στα γράμματα. Παίζω μουσική, τραγουδάω, μαγειρεύω και από τη φύση μου είμαι περίεργο ον. Από μικρός θυμάμαι να ρωτάω συνέχεια πράγματα όποιον γνώριζα, πολλές φορές και αδιάκριτα. Λάτρευα να ακούω ιστορίες και να τις μεταφέρω στο χαρτί. Στα 20 μου, έγραφα ήδη μικρές ιστορίες, τις οποίες κρατούσα για τον εαυτό μου. Ώσπου μια μέρα ήρθε η ανιψιά μου η Jimena και με ρωτάει με μία παιδική αφέλεια, γιατί δεν εκδίδω αυτά που γράφω. Κάπως έτσι έγινε η αρχή. Το πρώτο μου βιβλίο με ιστορίες το εξέδωσα πρώτα στην Κόστα Ρίκα και ακολούθως ήρθε το Μεξικό και η Ελλάδα. Στην Ελλάδα το έφερε ο εκδότης Κωνσταντίνος Αγγελάκης, ο οποίος πίστεψε σε αυτό το project από την πρώτη στιγμή και τη μετάφραση στα ελληνικά έκανε μια υπέροχη Αργεντινοελληνίδα φιλόλογος, η Χριστίνα Κατσικάρη.

Στην Κύπρο πού μπορούμε να σε διαβάσουμε;

Μπορείτε να προμηθευτείτε το βιβλίο επικοινωνώντας κατευθείαν μαζί μου μέσω της ιστοσελίδας μου ή μέσω του Facebook, ενώ υπάρχει και περιορισμένος αριθμός αντίτυπων στο βιβλιοπωλείο «Σολώνειο».


Παράλληλα με την καλλιτεχνική και συγγραφική σου δράση, ήσουν και ενεργό μέλος της κυπριακής ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας για πολλά χρόνια.

Αρχικά να σου πω ότι συνειδητοποίησα το ποιος είμαι πραγματικά στα 24 μου χρόνια και ήταν μια μεγάλη έκπληξη για εμένα. Όταν όμως με δέχτηκα, αποφάσισα πως τίποτα και κανείς δεν θα με εμποδίσει να ζήσω τη ζωή μου όπως πραγματικά θέλω. Όπως ανέφερα και πριν, μεγάλωσα σε μία χώρα που είναι δομημένη πάνω στην ποικιλομορφία των κατοίκων της. Η διαφορετικότητα κάθε μορφής για εμένα είναι ιερή και σεβαστή, οπότε θεωρώ πως είναι χρέος μου να την στηρίζω και να την προωθώ. Στα χρόνια που συμμετείχα ενεργά στις διάφορες δράσεις τις ACCEPT Κύπρου, αυτό που έλεγα πάντα -μέσα και από τις ανθρώπινες βιβλιοθήκες- ήταν πως πρέπει να είμαστε η καλύτερη εκδοχή του εαυτού μας και να μην αφήνουμε κανένα να μας βάζει στα καλούπια που τον βολεύει για να νιώθει αυτός καλά. Ο Θεός μάς έκανε όλους ελεύθερους και πανέμορφους και γι’ αυτό πρέπει να ακολουθούμε την προσωπική μας φλόγα.

Μιλώντας για διαφορετικότητα, πώς αντιμετωπίζεις τις διαφορές ένεκα καταγωγής που υπάρχουν στη δική σου σχέση; Ο σύζυγός σου Κύπρος κι εσύ από την Κόστα Ρίκα.

Η μεγαλύτερή μας διαφορά θα έλεγα πως εντοπίζεται στον τρόπο που διαφωνούμε απέναντι σε πράγματα και καταστάσεις. Οι Κύπριοι συνηθίζουν να είναι ευθείς και να εκφράζουν τις σκέψεις τους. Δεν φοβούνται να έρθουν αντιμέτωποι με τον άλλο και θέλουν να επισημαίνουν την αντίθεσή τους , όταν διαφωνούν με κάτι. Οι Κοσταρικανοί από την άλλοι προτιμούν να αποφεύγουν τις αντιπαραθέσεις. Δεν μας αρέσουν οι συγκρούσεις. Ως λαός προτιμούμε, όταν διαφωνούμε με κάτι, να προσεγγίζουμε το θέμα πιο έμμεσα ώστε να μην πληγώσουμε ή να δυσαρεστήσουμε κανέναν.