Απογοητευμένη τότε απ’ τα διάφορα, αυτό καταλάβαινα, αυτό έκανα. Πριν κάποια χρόνια βέβαια ζητούσα κι απ’ την κομμώτρια ξανθιά ανταύγεια στο μαλλί, η μελαχρινή κυπριοπούλα, αλλά αυτό είναι βγαλμένο από άλλο παραμύθι.
Και να, όμως, που η ζωή τα φέρνει πάντα με τρόπο τέτοιο που κάποια στιγμή, σε όποιο σύννεφο κι αν βρίσκεσαι, θα σε δελεάσει να την μανατζάρεις κομματάκι διαφορετικά. Που θα σου κάτσει κι εσένα την μπουνιά στην μούρη όταν συνειδητοποιήσεις πως, εκτός απ’ τα ωραία σου, με τον μισθό σου πρέπει να ξοφλήσεις και μια και δυο δόσεις, πρέπει να στείλεις τα παιδιά ιδιαίτερα για εκείνο το εξτρά που δεν σου προσφέρει το Κράτος, πρέπει να τα ακουμπάς στην ασφαλιστική που θα σου τάξει την πιο value for money ιατροφαρμακευτική γιατί δεν έχεις άλλη επιλογή.
Αν δεν είχες σοβαρή απάντηση να δώσεις στο παιδί σου που σε ρώτησε γιατί κάποια παιδάκια στην ουρά της σχολικής καντίνας δείχνουν ένα χαρτάκι και παίρνουν δωρεάν τυρόπιτα, τότε καληνύχτα και καλή τύχη.
Κι όταν το σύννεφό σου διαλυθεί, το χωνεύεις πια πως δεν θ’ αποκτήσεις βελούδινο δέρμα αν αγοράσεις το συγκεκριμένο προϊόν που διαδίδει η διαφήμιση, πως δεν είναι όλοι οι πολιτικοί σαν τον φλώρο που σπαταλάει ένα οκτάλεπτο του δελτίου ειδήσεων για να ξεράσει μπούρδες προς λαϊκή κατανάλωση και πως αυτό που πρέπει να διεκδικεί κανείς στην ζωή δεν είναι η πολυπλασαρισμένη «ευτυχία».
Μα πιο σημαντικό απ’ όλα είναι πως, κάποια στιγμή, θα συνειδητοποιήσεις πως εκτός απ’ το δικό σου πορτοφόλι, οφείλεις να νοιάζεσαι και για το πορτοφόλι του διπλανού σου. Κι αν αυτό το συνειδητοποιήσεις νύχτα που δεν μπορείς να κλείσεις βλέφαρο, γιατί δεν είχες σοβαρή απάντηση να δώσεις στο παιδί σου που σε ρώτησε γιατί κάποια παιδάκια στην ουρά της σχολικής καντίνας δείχνουν ένα χαρτάκι και παίρνουν δωρεάν τυρόπιτα, τότε καληνύχτα και καλή τύχη.
Κάπου εκεί, στην φάση αυτή, αντιλαμβάνεσαι πως στην καθημερινότητα όσους Κοέλιους και να ποστάρεις στο Facebook, σε όσα γιόγκα by the beach κι αν βρεθείς, όσα κρασιά κι αν ρουφήξεις στο νέο wine bar της πρωτεύουσας, δεν την διαχειρίζεσαι μόνο εσύ αλλά και κάποιοι άλλοι. Κάποιοι που παίρνουν αποφάσεις για σένα.
Ναι, είναι αυτοί που το προσπαθούν στην παρούσα, μες τον παροξυσμό του προεκλογικού ρόλερ κόστερ της απύθμενης ηλιθιότητας και των ψευδοατακαδόρικων πασέ σλόγκαν να σε πείσουν πως αξίζουν την ψήφο σου. Πώς μπορούν να αποφασίσουν για σένα. Κι εσύ μπορείς να ποστάρεις τα memes σου, να τουιτάρεις την βλακεία τους, να ινσταγκραμάρεις την μούρη τους αλλά μπορείς επίσης να ψάξεις και να βρεις, μες τους 500 παρά κάτι, κάποιους που να διαφέρουν. Γιατί δεν μπορεί να είναι όλοι οι ίδιοι.
Την Κυριακή που μας έρχεται την δυσφορία μας δεν θα την μοστράρουμε απ’ τα τραπεζάκια της Σαριπόλου. Ούτε θα τιμωρήσουμε κανέναν κάνοντας ηλιοθεραπεία στο Sirena Bay. Τον μόνο που θα τιμωρήσουμε με τον τρόπο αυτό είναι το οκτάχρονο που λέγαμε, αυτό που στέκεται με κουπούνι για να πάρει τυρόπιτα απ’ την σχολική καντίνα.
Δεν ξέρω τι θα κάνεις εσύ, εγώ φίλε, θα πάω να ψηφίσω. Έτσι, για να ‘χω συγκεκριμένα άτομα να βρίζω άμα λάχει κι όχι τον άγνωστο Χ και το αόριστο σύστημα. Σόρι.
*Φίλε Αντρέα, το κουίζ της City για την αποχή είναι χιουμοριστικό. Το ‘χουμε εδώ.
